Bijgewerkt op 27-09-2011

Over de bergen naar de Libische zee.

28/9.      4^e dag. (Woensdag) :
Ik citeer uit de folder :
   « Na ontbijt om 07:00 à 07:30 uur vertrek (met uw bagage). Via VRISES naar het witte dorp CHORA SFA­KION.
   Boottocht * (het weer voorbehouden) naar AGIA ROUMELI. Lunch in een taveerne; wandeling door de kloof (ca. 1 ½ uur). Met de boot in de namiddag terug naar CHORA SFAKION en met de bus richting PLAKIAS naar het ca. 3 km. buiten Plakias eenzaam gele­gen maar mooie hotel KALYPSO. Diner, overnachting en ontbijt. »
* Geen alternatief het weer was prachtig.

Met inktzwarte wolken worden we om 7 uur wakker. Voor onze begrippen zou dit slecht weer zijn, maar hier lost het zich zonder regen op. Toch wel het begin van de winterregens neem ik aan en ze kunnen het goed gebruiken. Na hetzelfde ontbijt : hard brood, jammetje, Nes en Tang (dat we al kennen van Suriname) vertrek­ken we eerst richting Rethymnon tot het dorpje Vrises en dan pal naar het zuiden. De bewolking hebben we achter ons gelaten en ook de wind wordt minder hard.

Klik op een miniatuur om de foto te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.

De weg kronkelt zich steil omhoog door een enorm kaal en ruig bergketen, het land van de legendarische Sfakioten, die zich wisten te verzetten, éérst tegen de Venetianen, dan de Turken en uiteindelijk ook de Duitsers in de 2^e wereldoorlog. Het enige dat daar nog groeit lijken wel de olijfbomen. Kreta heeft 30 miljoen olijfbomen, werd ons verteld en is de grootste olie-exporteur, en die olie smaakt bijzonder goed. We zien kuddes schapen grazen, wat ? Er is niets, behalve een enkel toefje heide en de olijfbomen.

Ineens zien we weer, hoog in de bergen, een stukje vruchtbare grond, zoals hier bij Amoudari.en Askifou Sfakion, met in de verte de bergketens met eeuwige sneeuw.
Na een tocht van 75 km door het dor, rotsig berglandschap zien we voor het eerst de Libische zee en de zuidkust van Kreta. Diep onder ons ligt het witte dorpje Chóra Sfakion aan de fel blauwe zee. Onvergetelijk mooi. Na vele scherpe haarspeldbochten (Takis rijdt echt heel goed.) bereiken we de kust, waar het beslist warmer is dan aan de Noordkust, al was het alleen maar omdat er geen wind waait.

Tegenover Chóra Sfakion ligt het piepklein eilandje Gávdos, dat als het eiland Ogygia wordt beschouwd uit de Odyssee, waar de nimf Kalypso de zwervende Odysseus 7 jaren verborg. Men wijst je nog de grot aan.
Terwijl Geert koffie drinkt, duik ik een winkeltje in en kom, stralend, met een paar espadrilles terug ; ze hadden totaal één paar en het was mijn maat.

Het bootje wacht, tjokvol, om ons naar Agia Rouméli, het einde van de Samariakloof te brengen, dat alleen per boot bereikbaar is ; het wordt een fantastische overtocht van anderhalf uur, met prachtig weer en diepblauwe, kalme zee. Af en toe een kapelletje op een rots, verder niets. « A barren land breeding the pure beauty of the soul's aspirations… » « Een onvruchtbaar land dat de zuivere schoonheid van de aspiraties van de ziel kweekt. » (helaas weet ik niet meer van wie dit is.)
In Roumely bekijken we het Venetiaanse kerkje dat precies boven op de ruïnes van een Apollotempel gebouwd is, je ziet nog de zwart-rood-witte mozaïekvloer van de tempel. Ook heeft men een reliëf van een hand gevonden met de heilige Minoïsche dubbelbijl.

Tijdens de 2 uur durende wandeling in de kloof, die Geert wél heeft gelopen, lig ik in de Libische zee of op de kiezel-steentjes, die overigens veel te heet zijn. Gelukkig groot badlaken mee en een boek over een beroemde Sfakioot, van Niko Kazantzakis : Kapitein Michalis, over het Kretenzer verzet door de beroemde Sfakioten tegen de Turken aan het einde van de 19^e eeuw. Erg boeiend en bijzonder om het ter plaatse te lezen.

Na een heerlijke lunch onder een pergola van oleanders, gaan we 3/4 uur te vroeg naar de boot en vinden net de laatste 2 zitplaatsen bovenop. Terug in Loutro Sfakion treffen we Takis die op ons wacht.
Na eerst nog een stuk op de « grote weg » (hm) naar Rethymnon gereden te hebben, slaan we scherp rechtsaf en dan toont Takis zijn rijkunst, namelijk met 3x vooruit en 3x achteruit rijden kan hij pas die bocht nemen, met de voorwielen nog net op de weg. Marja en hijzelf hangen boven de afgrond. Het is doodstil in de bus.
We vervolgen de weg langs de kust, hoog in de bergen op een onverhard weggetje en zien diep onder ons Frangokastello, een middeleeuwse vesting uit de tijd van de kruisvaders, liggen. In 1828 in de strijd tegen de Turken gaven de Sfakioten zich niet over en sneuvelden allen. Op 17 augustus spookt het in het kasteel ; na middernacht beginnen de schimmen van de gesneuvelde mannen hun wandeling over de kasteelmuren. Elk jaar blijkt rond die datum een nevel boven het kasteel te hangen.

Over de Sfakioten en hun bijgelovigheid gaan vele verhalen ; de mooiste is misschien wel deze : de Sfakioten waren heel lang geleden boos, omdat andere gebieden op Kreta bevoordeeld waren met goede gaven zoals olijfbomen, schapen en geiten, wijngaarden en graanvelden, en zij alleen maar rotsen bezaten. Daarom verschenen de Sfakioten, van top tot teen gewapend, voor God met de vraag : « God, hoe moeten wij op deze rotsen in leven blijven ? » De Almachtige keek hen liefdevol aan en zei : « Jullie hebben toch hersens genoeg. Zie je dan niet in, dat deze mensen in de vlakte dit alles voor jullie verbouwen ? » Dit antwoord was voor de Sfakioten een vingerwijzing om te kunnen stelen overeenkomstig Gods wil.

Tegen het vallen van de avond bereiken we Plakias en ons « droomhotel Kalypso Cretian Village », ongelofelijk mooi, in de vorm van een wit dorpje gebouwd, hoog op de rotsen met de blauwe Libische zee in de diepte. Die avond kijken we, gezamenlijk met Grieken, naar de voetbalwedstrijd tegen Ajax, en Takis is de volgende dag in opperbeste stemming. Zij hebben gewonnen.

Zie verder bij langs de zuidkust.

terug naar begin van pagina

je kunt me bereiken door op het envelopje te klikken Reacties lijken me erg leuk !