Bijgewerkt op 04-10-2011

Barbados
Héérlijk naar de Cariben.
(10 t/m 25 februari 2004)

Tja. Als je zoon voor 2 jaar op Barbados werkt, ga je er als moeder, natuurlijk in de koudste maand van het jaar, naar toe.
Weer, zoals blijkbaar bij alle verre vluchten idioot vroeg, moet ik om 6 uur opgehaald worden door de Schiphol taxi, maar, eindelijk om halfzeven, gaat de telefoon : de chauffeur kan mijn straat niet vinden ; nou het begint goed. We moeten nog wat mensen in Apeldoorn ophalen, en ja hoor, daar draaien we ook eindeloos door verlaten straten in het donker. Ik begin me zorgen te maken, straks zitten we in de spits en weg is het vliegtuig naar Gatwick, met aansluiting naar Barbados. Wel erg laat, maar ik kan nog net taxfree inkopen doen, komen we eindelijk op Schiphol aan.
En dan Gatwick, wat een einden moet je daar lopen ; omdat de tijd van het inchecken al bijna voorbij is, denk ik : « nou, die heb ik, net als Emile gemist. » Ik besluit toch naar de gate te lopen, waar ik door zenuwachtig cabine personeel ontvangen wordt. Het vliegtuig heeft op mij gewacht. Hulde aan British Airways. [nb. 2 weken voor mij, heeft Emile, mijn oudste zoon, bij precies dezelfde reis, de aansluiting gemist, wat achteraf helemaal niet erg was. Hij kon kiezen tussen een hotel ter plaatse, of een vlucht naar Martinique, om daar op de volgende aansluiting te wachten, geen moeilijke keus, Martinique, natuurlijk.]

Na een prettige vlucht met British Airways landen we om 15:30 op Barbados, ze lopen 6 uur achter, voor mij dus 21:30. He ja, wat een lekker temperatuurtje. Ik word opgehaald door Paul, mijn jongste zoon en zijn vriendin Inge.

Klik op een miniatuur om de foto te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.

« Shalom »

Wij rijden naar het zuiden, naar het district « Christ Church », waar ze in een prachtige paarse villa wonen met witte pilaren, Lot 2b « Shalom » Maxwell Hill. Tja, de luxe van de tropen. Daar maak ik kennis met Scarlett, hun puppy, die ons al kwispelend begroet ; ’n klein vrolijk hondje dat nooit blaft.

Het is heerlijk om er te logeren, ik heb een beetje het idee er te wonen ; lekker met eigen (gehuurde) auto rond rijden, Paul naar zijn werk brengen en 's avonds weer ophalen, en véél in het zwembad liggen. Ja. ideaal. Alleen die witte glimmende, marmeren tegels die door lopen tot op het terras, vind ik « levensgevaarlijk glad », als je uit het zwembad komt. Zelfs Scarlett glijdt er wel eens meters door, absoluut niet komend uit het zwembad, want daar heeft ze een reuze hekel aan.

's Avonds gaan we op het strand eten, in een leuk tentje, met gezellige tafeltjes gewoon op het zand ; Scarlett geniet net zo veel als wij, en sluit vriendschap met een enorme bastaard reu. Als gekken spelen die 2 tussen onze voeten. Later slenteren we, op blote voeten langs het water. De witte schuimende golven worden verlicht door duizenden glimwormpjes als ze zich op het strand uitrollen  ; wat leuk, onze voeten en benen zitten vol kleine lichtjes. Op een andere avond, als we daar weer eten, begroeten ze elkaar als oude vrienden. De eigenares vertelt ons dat het een zwerfhond is, die door haar gevoed wordt en tot onze en haar stomme verbazing, wil hij niet gaan eten maar bij Scarlett blijven. Na veel aandringen gaat hij toch eten en komt terug met een bot voor haar. Tot grote verontwaardiging van het hele restaurant, dat helemaal meeleeft, pakt zij het bot en laat die arme hond volledig links liggen (vrouwen), zacht huilend sluipt hij om haar heen. Dit kan toch niet, dus begraven we stiekem het bot in het zand. Handig toch om op het strand te eten.

Ook zwerven we een dag door Bridgetown, de hoofdstad van het eiland, en eten 'n hapje bij Bean & Baggelcafé, met een fantastisch uitzicht op de haven. (Links op de foto, net boven de brug.)

De volgende dag besluiten we de « Animal Flower Cave » te gaan bezichtigen, aan de noordkust, met wilde rotsformaties waar de golven tegenaan slaan en, als je geluk hebt, je walvissen kunt zien. dat geluk hadden we niet. Het heeft zijn naam te danken aan zeeanemonen. Het is zo lekker rijden op die kleine weggetjes, je ziet geen mens, alleen maar vogels, prachtige vergezichten en de tropische vegetatie.

Zondag gaan we golfen, en treffen de enige regenachtige dag aan ! Met gehuurde linkshandige stokken, want ja, dat ben ik, begint het uitstekend, tot we de eerste enorme bui over ons heen krijgen. Ach, eigenlijk erg gezellig, zo schuilen in de buggy, met 2 paraplu´s tegen de wind en de regen, en het blijft warm.

Door de week verken ik de Zuidkust, van St. Laurence Gap tot Bridgetown, zwerf langs kleine winkeltjes, je ziet vele rum shops en bewonder hun felgekleurde huizen. De bevolking is vriendelijk en hulpvaardig. 

Ook word ik « gatecrasher » bij Casuarina, een prachtig resort aan zee, met een jungleachtige tuin, 1 kilometer bij Paul's huis vandaan. Daar kies ik lekker eten uit bij 'n aardige kok, met een grill onder de bomen, en installeer me in het park aan een tafeltje, of ga op het strand luieren en in zee dobberen. 

Maar het mooiste tochtje was toch wel de « Catamaran cruise » aan de westkust bij Holetown. Snorkelen in ongelofelijk helder water, tussen de vissen en de schildpadjes ; 'n gekke gewaarwording om ineens een enorme vis tegen te komen. Ik had het nog nooit gedaan, heb dus vooraf in het zwembad geoefend.

En dan is het tijd om weer naar huis te gaan. Paul brengt me weg naar het vliegveld ; héérlijk gewoon buiten in de rij staan met ’n blikje bier in de hand. Wél een onvoorstelbaar lange rij vóór ons. Als ik eindelijk aan de beurt ben, blijken alle plaatsen al bezet, wij zijn nog met z'n tweeën : nou, gewoon naar de gate gaan, wordt ons verteld, zij vinden wel een oplossing : Business Class. Wauw ! Het nieuwste van het nieuwste. Ken je die 2-zitsbankjes in de vorm van een S, tête-à-tête ? Zó zit je, met ieder 2 meter ruimte in de lengte, zodat je jouw stoel in een bed kunt ombouwen. En geen vreemde kop direct naast je. Met 'n glas champagne in de hand is het moeilijk kiezen uit het menu en voor 't eerst slaap ik uren in 'n vliegtuig. Leve British Airways.

Ach, schattig klein Scarlett, ik hoorde dat je op stap wou gaan, de grote wereld in, maar heel gauw gestopt werd door een auto. Zelfs ik, die jou maar 2 weken heb gekend, heb het er moeilijk mee.

je kunt me bereiken door op het envelopje te klikken Reacties lijken me erg leuk !