Bijgewerkt op
29-09-2011
USA - California
(13 t/m 20 mei 1989)
na
een heerlijke week in New Orleans
gaan
we het westen verkennen.
Daarna nog 1 week in Florida-Georgia
Klik op een miniatuur om de foto
te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.
Zaterdag 13
mei – afscheid van New Orleans ; de aardige taxichauffeur uit Shri Lanka wacht
om 7u15 al voor het hotel. Met Delta airlines vliegen we in 4 uur naar Los
Angeles, met een tussenlanding in Phoenix, midden in de woestijn. De klok wordt
alweer 2 uur verder gedraaid ; het verschil met Nederland is nu 10 uur.
Het is hier helemaal geen lekker weer, ná Louisiana.
Op het vliegveld nemen we een fraaie Chrisler Baron in ontvangst, met
cruisecontrole, airco en computer. Joost en Marina hebben ons, telefonisch, een
routebeschrijving gegeven, waarmee we op stap gaan naar Cozumelstreet 11649 in
Cypress. Slechts eenmaal rijden we verkeerd ; we slaan n.l. af op de kruising
Chapman en dan klopt er niets meer, terug en rechtdoor, ja, het klopt weer.
Klik op een miniatuur om de foto
te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.
Ze wonen in
een erg leuke bungalow en we worden vorstelijk ontvangen. De fles jenever, die
we al die tijd meegesleept hebben, kunnen we eindelijk overhandigen ; hé, lekker
zo’n stukje Nederland. (in LA kun je wel Old Amsterdam kopen.) We blijven
gezellig de hele dag bij hen, Joost heeft een hockey wedstrijd en arme Marina
kan dus niet mee. ’s Avonds wordt er gezellig gebarbecued.
Zondag 14 mei
– na een heerlijke nacht en copieus ontbijt, verlaten we Joost en Marina en gaan
zuidwaarts via de 22 en 5 naar de kustweg ; we willen San Diego zien. Helaas
moeten we regelmatig de ruitenwissers gebruiken en de badplaatsjes zien er wat
troosteloos uit ; mijn thermometertje klimt niet boven de 15 gr.
De weg nr. 5 gaat, naar mijn smaak, niet voldoende langs de kust, en als we het
bordje « La Jolla » zien, pakken we gelijk het kronkel weggetje,
dat ons naar
een beeldig dorpje voert. Iets verder, onder ons, zien we de zee en we vinden
een leuk motel aan ’n klein kustweggetje direct bij ’n parkje. We laten de
koffers en de verdere troep onuitgepakt achter en trekken verder naar het
zuiden naar San Diego.
We rijden
eerst zelf wat rond, maar besluiten toch om de « Old Town Trolley » te nemen.
Alleen waar en waar is er een parkeerplaats?
Ik citeer uit hun folder :
« Bezoek niet alleen San Diego… beleef het met het
Old Town Trolley opnieuw : welkom aan boord van
het Oude Karretje van de Stad ; uw kaartje is uw paspoort voor pret, leren en
opwinding ! Terwijl u in één van onze authentiek gestileerd all weather trolleys
rijdt, zullen onze deskundige gidsen de pagina's uit de geschiedenis van San
Diego omslaan en zullen u uitnodigen om het fascinerende verhaal opnieuw te
beleven. Leun achterover en laat de goede oude tijden herleven. - De
spookruiters : op elke reis zal een bezoeker uit de kleurrijke geschiedenis van
San Diego zich bij u aansluiten. Het kan Juan Cabrillo, Alonzo Horton, Wiatt
Earp, Belle Benchley, of andere legendarische mensen uit het verleden van San
Diego zijn. Er is altijd opwinding en vermaak aan boord. »
Ik citeer uit een boekje :
« San Diego :
San Diego: Dit is waar de
geschiedenis van Californië begon, waar Juan Rodriguez Cabrillo, een Portugese
kapitein, als eerste vaste voet op Californische grond zette in 1542. Zestig
jaar later, werd zijn baai onderzocht voor Spaanse galjoenen, opdat zij daar
konden stoppen op hun weg naar en van de Stille Zuidzee, maar het was pas in
1769 dat Vader Serra zijn eerste missiepost bouwde. Vandaag, is San Diego de
tweede grootste stad van Californië. De beste manier om de schoonheid van San
Diego te waarderen is vanaf zee. Maak een cruise langs de Baai - zij beginnen
bij Harbour Drive aan het eind van Broadway - voorbij de kunstmatige Haven en de
Shelter Eilanden, varen rond het uiteinde van het schiereiland naar Point Lorna
op de Stille Oceaan. De visserij, het zeilen en de V.S. marineschepen zorgen
voor een prachtig gevarieerde skyline. Terug op het land, kunt u één van de 19de
eeuwschepen bezoeken die op Embarcadero zijn afgemeerd als deel van het
Maritieme Vloot Museum ;
het schilderachtigste is de Star of India die in 1863 werd gebouwd.
Of ga naar de Seaport Village, een levendig complex van winkels, restaurants en
galeries.
De ontdekker van San Diego wordt geëerd
door het Cabrillo Nationale Monument bij Point Lorna (volg het teken zuidwest op
Rosecrans Street). Het standbeeld van Cabrillo, dat door de Portugese overheid
werd geschonken, kijkt uit op de plek waar hij landde. De oude Stad (begrensd
door Juan, Twiggs, Congres en Wallace Street) is een zesblok gebied van
herstelde adobe gebouwen van de Mexicaanse era van de stad. U zult genieten van
een rustpauze onder de palmen en de eucalyptussen op de Plaza Vieja,
oorspronkelijk het centrum en de stierengevechten arena voordat de Yankees
eraan kwamen.
De moderne stad wordt gezegend met slimme stedelijke planning, het populaire
winkelcentrum van Horton Plaza en het buitengewone Park van Balboa. Het park,
recht in het centrum van de stad, heeft een rijkdom aan sportfaciliteiten -
tennis, golf, honkbal, badminton en lawn bowling – evenals musea rond El Prado
(de Promenade), met inbegrip van een Fine Arts Galerie, ruimtevaart- en
antropologische musea. Maar het hoogtepunt van het park is toegewijd aan de
dieren in de Dierentuin van San Diego, die juist als één van de fijnste van de
wereld wordt toegejuicht. Zeker is de 128 acre dierentuin één van de
menselijkste ;
de dieren een zo grote, vrije en natuurlijke leefruimte gevend als mogelijk is
in de beperkingen van een kunstmatig park. De dierkundigen hebben voor canions,
grotten en een tropisch regenwoud gezorgd. De collectie dieren is bijzonder
sterk in Australische species - kangoeroe, wallaby, koala en een prachtig
assortiment exotische vogels. U kunt over de gehele dierentuin vliegen in de Skyfari aerial tramway of een bus met een gids nemen. U mag ook lopen.
Een ander
geweldig park is bij de Mission Bay, die eerste klasse aquatische faciliteiten
aanbiedt. Peddel rond langs uiterst kleine eilanden en lagoons in kano’s of zeil
in catamarans en grote sloepen. Het is ook het thuis van Sea World, waar u de
beroemde drieton moordenaarswalvis zult zien, ook haaien die kunstjes uitvoeren
en schaatsende pinguïns, om nog te zwijgen over de ijverige dolfijnen en een
ottercircus. Iets voor iedereen in dit aquatisch vermaakcentrum, waarin zich
schrik en lach vermengen.
De stranden zijn hier werkelijk prachtig en opmerkelijk onbeschadigd, zich
uistrekkend over 27 mijl tot de elegante La Jolla (uitspreken als La Hoya) ;
haar stranden Windansea en Boomer zijn fantastisch voor het surfen. Het is een
populaire toevluchtoord voor kunstenaars en het Museum van La Jolla van
Eigentijdse Kunsten is een blik meer dan waard. »
Aan het einde
van de middag rijden we naar ons motel, om toch maar even wat uit te hangen. Het
weer wordt wat vriendelijker zodat we buiten kunnen borrelen, in ons eigen,
gezellig afgebakend tuintje, uitkijkend over de zee, ons bekend
vakantiedrankje : Cola met ’n flinke slok jenever ; gek eigenlijk, thuis drinken
we dat nooit. Na in het dorp lekker gegeten te hebben, wandelen we door het
park en blijven nog lang in ons tuintje zitten om naar de zee te luisteren.
Maandag 15
mei – worden we gewekt door zeemeeuwen die al krijsend en rondvliegend, op zoek
zijn naar voedsel ; nou dat zijn we ook en we ontdekken een bakkerijtje waar je
héérlijk kunt ontbijten. We nemen ook wat sandwiches mee en de onontbeerlijke
blikjes Cola, [we drinken ook water hoor] we hebben een hele rit voor de boeg ;
we willen vandaag tot Death Valley komen. En dat is 390 miles of te wel bijna
600 km.
Eerst rijden
we door kleine stadjes, tot aan de heuvels, waar we een prachtige golfbaan
zien ; uiteraard wordt er gestopt voor een kop koffie. Geert zou er dolgraag
willen spelen, maar neen, dan halen we het nooit.
De
hele dag rijden we door ‘n dor, maar zeer afwisselend woestijngebied, eerst op
weg 15 tot voorbij San Bernardino, daarna op de 395 recht naar het Noorden, en
dan « begint het echt » op de 190 naar Death Valley. De temperatuur stijgt
zodanig dat de airco uitgezet moet worden, voertuig en bestuurder hebben het
erg warm.
Ik citeer uit een boekje :
« Death Valley National Monument :
(De zuidelijke route van L.A.,
via Mojave en Trona, is lang en vermoeiend.)
Deze woestijn is misschien de grote verrassing van alle wonderen van Californië.
Het is niet één maar een dozijn landschappen, niet een monotone uitgestrektheid
van zandduinen maar een eindeloze verscheidenheid van terreinen, rotsformaties,
kleuren en planten. Ga daar in de winter heen en u kunt een overvloed aan
lentebloemen zien die in het spoor van de zeldzame regens bloeien, door Panamint
Mountains gewillig in de vallei toegelaten vanuit het westen. Maar vooral is er
het licht, geheimzinnig helder, roze bij de dageraad, wit halverwege de morgen,
doordringend zilverachtig tegen de middag en dan flikkerend goud aan het einde
van de dag.
Laat u niet afschepen door de naam, de Vallei van de Dood. Het is de
nalatenschap van de bittere ontberingen van hoopvolle goudzoekers die van
Arizona en Nevada erheen trokken. Sommigen haalden het niet, maar zij hadden dan
ook geen auto's met airconditioning of de uitstekende faciliteiten van de oase
Furnace Creek. Een motel of een luxeherberg bieden eerste klasse accommodaties
aan of, als u het wat ruwer wilt, kunt u de kampgronden gebruiken.
Sta bij dageraad op - werkelijk, u zult
het niet betreuren - en rijd naar het zuidoosten langs de weg 190 naar Zabriskic
Point. Als de zon achter u opkomt en het licht Tucki Mountain en de toppen van
Panamints in het westen raakt, alvorens in het ongerepte zoutmeerbed van de
vallei te duiken, zult u zich waarschijnlijk verwonderen over de creatie van de
wereld. Halverwege de ochtend (als u er in de winter bent) zal de temperatuur
nog rond de 50 gr. zijn op uw blootstaande richel, maar loop onderaan de heuvel
naar het meerbed en u zult de hitte voelen stijgen tot 80 gr. tegen de tijd dat
u op de bodem belandt.
Ga door naar Dante’s View (hoogte 5.745 voet)
neerkijkend op Badwater, 282 voet onder zeeniveau. Het is het laagste punt in de
Verenigde Staten. Neem zelf de beslissing of dit het paradijs, het vagevuur of
de hel is. Aan de andere kant van de vallei kunt u, van noord naar zuid, de
Pieken van Wildrose, Bennett and Telescope Peaks zien.
Rijd weer terug naar Furnace Creek en draai naar links, langs de bodem van Death
Valley. Volg het afbrokkelende meerbed dat als Devil’s Golf Course bekend staat
tot Badwater en ga wandelen over die uitgestrektheid van gebakken zout. De graad
van verlatenheid is bijna stimulerend. Bekijk het zout nauwkeurig en u zult zien
dat het uit bizarre trechtervormen, wervelingen en andere ingewikkelde patronen
bestaat. Rijd opnieuw naar het noorden en volg de pijl die naar de
Artist's Drive wijst. Hier kunt u een canion
verkennen, met veelkleurige rotsen en struiken die in Artist Palette culmineert.
De rotsen zijn geoxideerd in helder mauve, vermiljoen, oker, kalkgroen, turkoois
en purper.
Bodie State
Historic Park, dat naar W.S. Body is vernoemd, die hier goud ontdekte in 1859.
Bodie kon spoedig bogen op een bevolking van meer dan 10.000. De slechte mensen
en het slechte klimaat rechtvaardigde een schoolmeisje’s uitspraak : « Vaarwel
God, ik ga naar Bodie ! »
Moe en warm,
maar zeer voldaan komen we aan het einde van de middag bij de Furnace Creek Inn
and Ranch aan. Ergens voel ik met het schoolmeisje mee : « Vaarwel God,
ik ga naar Bodie ! » Dat er mensen zijn die hier leven, er groeit niets, zelfs
cactussen hebben het moeilijk. Onze kamer is echter prima en zittend voor de
deur, onder een afdakje, drinken we eerst sloten water, voor we aan de borrel
beginnen. Ik ontdek ook een zwembad, hoi, het water is wel bloedheet, maar je
knapt er toch van op.
Dinsdag 16
mei – na een heerlijke eerste nacht met de geluiden van nachtvogels in de verte,
vinden we een lekker ontbijt op ons wachten, nota bene met echte geperste
sinaasappels, waar komen die vandaan ? Na een duik in het bloedhete zwembad gaan
we golfen tussen 11 en 3 uur, zijn we knetter ? Ja ! Het is een echte oase in de
woestijn, met prachtige bomen, groene fairways en zelfs bloemen. Maar leve het
golfkarretje, krijg je tenminste een beetje wind in je gezicht. In Amerika is
alles het grootst of hoogst van de wereld.
Hier heb je dan :
« Furnace Creek Golfclub,
de
laagste golfbaan van de wereld, 214 voet onder zeeniveau. »
Daarna
stappen we in de auto om de omgeving te verkennen [zie boven de hele
beschrijving]
Het is een ongelofelijk indrukwekkende maar woeste en dorre natuur, met enorme
zandduinen en rotspartijen – the devil’s golfcourse – en dan weer rotsformaties
in de mooiste kleuren.
Woensdag 17
mei – verlaten we, node, de Furnace Creek Ranch na een laatste zwempartij in dat
heerlijk bloedhete water en nemen dezelfde weg [190] terug naar ’t westen en
later ook de 395. Leve de airco, die weer aan mag, de zon brandt op het dak.
Aangezien de Sherman Pass [2.800 meter] nog gesloten is, gaan we via het beeldig
Isabella meertje de Sequoia Forest in.
Recht naar
het noorden, kronkelt de weg zich naar boven tot een pas,vlakbij Sherman pass,
die slechts 2.100 meter is, dan weer naar beneden en weer naar boven ; kortom
Geert begint er genoeg van te krijgen na 3 maal ± 2.000 meter en de nodige keren
verkeerd te zijn gereden, en op héél kleine weggetjes te zijn terecht gekomen en
we besluiten bij Springville niet verder de bergen in te rijden, maar naar het
westen en via Linsay de weg 198 te zoeken naar het Sequoia National Park.
Na een korte
rit belanden we weer in woestijnachtig gebied, tot we ineens het prachtig
Kaweahmeertje ontdekken, om daarna langs de Kaweahrivier te rijden tot « Three
Rivers », ’n leuk dorpje, met ’n ideale Best Western motel waar we voor vannacht
hebben besproken.
Tegen half zeven komen we in het beeldige motel aan ; na 530
km is het heerlijk om je benen te strekken en wat rond te wandelen in die
prachtige natuur. Heel snel duik ik het zwembad in, maar brrr ijskoud [verwarmd ?]
wel heerlijk verfrissend.
In het dorpje vinden we een restaurant, waar ik een geweldige flater sla : de
serveerster vraagt ons of we uit Duitsland komen, waarop ik, verontwaardigt,
neen zeg, haar familie komt oorspronkelijk uit Hamburg…
Aan de daklijsten hangen pipetachtige buisjes met een rubberen dopje en ’n roze
gekleurde vloeistof, en we zien kolibries er lustig van drinken ; ongelofelijk
hoe snel hun vleugeltjes bewegen terwijl ze, hangend, aan het pipet zuigen.
[Helaas geen foto gemaakt ; Geert wel dia’s.]
Donderdag 18
mei – verlaten we weer « Three Rivers », om éérst het Sequoia National Park te
doorkruisen en de oeroude Sequoia’s te bewonderen.
General Sherman Tree, de grootste van
allen, 275 voet hoog, 103 voet bij zijn basis, groeit nog door en is meer dan
3.000 jaar oud,
en een heel kleine Geert.
Ik citeer
uit een boekje :
« Sequoia/Kings
Canyon National Park :
U zult zeker een ogenblik
van vrede nodig hebben onder de reuze sequoia's, veel van hen 3.000 jaar oud en
meer. Het bos biedt een schitterende stoet dogwoods, suikerpijnbomen en witte
sparren, evenals een rijke flora, oranje luipaardlelies, witte graanlelies,
lupine, chinquapin en varens aan. U kunt een echt stadsmens zijn, maar een paar
uren in Sequoia zullen u tot een natuurliefhebber voor het leven maken. Dit is
geen plaats voor een haastige blik ;
wacht uw tijd af, loop langzaam, zit stil en luister, val in slaap onder een
boom. Let op de vogels - specht, raaf, bevlekte uil, maar ook W.C. Field’s
favoriet, het bergvogeltje, en een brutale kameraad die bekend staat als
yellow-bellied sapsucker.
Begin bij het Giant Forest Village met zijn motel en kampeerfaciliteiten, en de
U.S. Ranger's Visitors Centre in Lodgepole. Vraag een kaart en informaties over
de beste wandelpaden in het bos en uitstappen in het binnenland. Zij tonen een
goede documentaire film over het park.
De beste introductie voor het bos is de Congress Trail. Het is een gemakkelijke
wandeling van drie kwartier, maar het treuzelen voor een paar uren waard, om de
schoonheid van de grootste levende wezens in de natuur te absorberen. De spoor
begint bij General Sherman Tree, de grootste van allen, 275 voet hoog, 103 voet
rond zijn basis die nog doorgroeit en meer dan 3.000 jaar oud is.
Ze reiken voor hun licht boven de rest van het bos, de
takken beginnen 130 voet boven de grond. Aangezien u zich onder de andere grote
sequoia's beweegt - the President, the Senate Group, the House Group and the
General Lee - kunt u oude John Muir lyrisch uitroep begrijpen over de « eerste
boom in het bos die de aanraking van de rooskleurige stralen van de ochtendzon
voelt en als laatste de zon goede nacht wenst. »
Het is de moeite waard om bij de dageraad te komen en terug te keren bij de
zonsondergang om de sequoia's te zien genieten van die speciale privilege.
Een andere mooie wandeling, in geen geval een uitputtende, is naar Crescent
Meadow, waarbij men dergelijke eerbiedwaardige bomen passeert zoals de Bear's
Bathtub, de Shattered Giant en de Chimney.
Als u het binnenland
wilt verkennen, wandel 11 mijl van
Crescent Meadow naar Bearpaw Meadow. Dit is een niet te
formidabele tocht en het heeft een comfortabel kamp om uit te rusten. Een
nabijgelegen meer en de riviertjes bieden goede mogelijkheid om naar forel te
vissen. U zult een eerlijke kans hebben om het wild van het park te zien - wilde
katten, enkele coyotes, gouden adelaars, zwarte beren, bevlekt stinkdier en
poema.
Goede en slechte vuren :
op uw reizen rond het park, zult u twee borden met een belangrijk onderscheid
tegenkomen. Één wijst op een gebied met « Geen Branden ». duidelijk verbiedt het
kampvuren, maar het andere zegt « Voorgeschreven Branden. » Dit betekent dat
bosrangers doelbewust branden voor ecologische doeleinden maken, en u zou hen
niet moeten hinderen door alarm te slaan als u rook of vlammen in deze gebieden
ziet. De sequoia's vergen in feite branden om te overleven. Ten eerste, om
bovenmatig kreupelhout weg te branden dat nieuwe bomen verhindert te
ontspruiten, en ten tweede, om de schors van de sequoia zelf aan te vallen en
schadelijke parasietinsecten en paddenstoelen te doden. De sequoia heeft een
graniet hardheid bij zijn kern ontwikkeld om zich tegen vernietiging door
branden te wapenen. De schors. gecanneleerd als een Griekse kolom, kan meer dan
twee voet dik meten en u zult vele bomen met concave holtes zien veroorzaakt
door blikseminslag. Zij bloeien nog honderden. misschien duizenden jaren later.
De branden van rangers zijn enkel steunende therapie. »
Na
enkele uren verlaten we het Sequoia Park, helemaal stil en nog onder een diepe
verwondering over deze giganten, die daar al 3.000 jaar staan en nog
doorgroeien.
We pakken de 180, richting Fresno ; in de buitenwijken aangekomen, vraagt Geert,
bij ’n bank, de weg naar het AAA kantoor : « Oh, dat is heel gemakkelijk : 5
miles rechtdoor, dan 2 miles naar rechts, dan 10 miles naar links, je kunt het
niet missen,:want het is een hoog gebouw. » Nou, die 10 miles blijken een stuk
korter te zijn, en het hoge gebouw telt totaal 2 verdiepingen ontdekken we als
we weer terug rijden. Op ons ANWB kaartje krijgen we heel veel kaarten e.d. Wat
zijn die buitenwijken foeilelijk, met al die enorme reclameborden en
telefoonkabels.
Bij de Piccadilly Inn nemen we een lekkere krabsalade en koffie, die, zoals
gebruikelijk, wel slotwater lijkt ; ik roep de ober en vraag hem hoe ze toch die
koffie zetten : het zijn grote platte pads.
– oh, zeg ik, zouden er 2 in die
machine passen ? – ja, komt hij stralend terug, dit ga ik voortaan altijd doen
voor mezelf !
We zitten in het vruchtbare dal, met sinaasappelen- en mandarijnenplantages ;
helaas zijn velen al geplukt.
Voor
Chowchilla gaan we naar het westen en na de kruising met nr. 5 beginnen we weer
te klimmen over een zeer kale heuvelrug. Emile en Esther die hem noordelijker
hebben genomen, zagen duizenden windmolentjes. Het is de « Di Diablo Range. »
Na een laatste klim over de Santa Cruz Mounts zien we ineens de prachtige
Pacific Oceaan.
Na Santa Cruz, komen we op de beroemde Gabriello Highway nr 1, die we al bij San
Diego hebben genomen, en vinden het fantastisch Best Western Lodge in Half Moon
Bay. Je kunt het niet zo gek bedenken, of het is er : paarden huren, golfen,
tennissen, fitness met binnen en buitenzwembad, een grote vijver met eenden en
in de verte het ruisen van de Pacific Oceaan.
Onze kamer, zeer luxe uitgevoerd
met halletje en enorme badkamer, ligt parterre aan de golfbaan. Het is echt leuk
om mensen te zien zwoegen achter zo’n stom balletje, al zittend op een
deckchair
met ’n Colatik in de hand.
’s Avonds gaan we naar het stadje en vinden een Zweeds restaurant, zalig, terug
in de Lodge geeft de computer voor vandaag aan : 8 werkelijke uren gereden en
533 km afgelegd.
Vrijdag 19
mei – gaat Geert na het ontbijt naar de golfbaan en komt na een half uur
beteuterd terug ; er zijn wedstrijden aan de gang, dus kan hij er niet spelen,
dan maar een flinke wandeling in het prachtige park maken, ook langs de vijver
met z’n mooie witte eenden.
Ik citeer uit
een boekje
« San Francisco
San Franciscaners zijn onbeschaamd verliefd op hun stad. Overal ziet u het
opschepperig: « De favoriete Stad van iedereen. »
De natuurlijke plaats van de stad, in de heuvels rond de baai, maakt het
ongewoon comfortabel ; de zip in de lucht stimuleert en zelfs de mist die van de
oceaan rolt is romantisch eerder dan koud. Tegen het indringende enthousiasme
van de ingezetenen is het moeilijk zich te verzetten. Als u erover denkt uw
nieuwgewonnen vertrouwdheid met de stad te tonen door het « Frisco ». te noemen,
doe het niet. Het doet de ware San Franciscaners rillen.
Als u een auto hebt, is de beste manier om met uw bezoek te beginnen de
49 Mile Scenic Drive, een duidelijke tocht
langs de belangrijkste plekken, die u een goed algemeen beeld geeft alvorens u
in details begint te verkennen.
Stap uit bij de Twin Peaks,
ten zuiden van het Golden Gate Park, voor een
uitstekende panoramische overzicht van de stad en zijn baai. »
Even later
vetrekken we naar San Francisco, via die beroemde no. 1, gewapend met een
plattegrond, om de 49-miles Scenic Drive te « doen » ; het is mooi weer met ’n
strakblauwe lucht, maar fris. (17 gr.) Het begint bij Lake Merced, langs de
mooiste golfbanen,
en via de 19th
street naar het enorme Golden Gate Park, die we helemaal doorkruisen. Vol met
joggers, picknickers en wandelaars o.a. met kinderwagens, is het moeilijk je
voor te stellen dat je midden in een enorme drukke stad zit.
Ten oosten
van het Golden Gate Park, gaan we kronkelend en steil weer omhoog naar de Twin
Peaks ; wat een ongelofelijk uitzicht heb je rondom. Na een hele tijd gaan we
kronkelend weer naar beneden, via Down Town naar de Embarcadero.
Ik citeer uit een boekje :
« San Francisco :
San Francisco heeft net dat beetje intimiteit en
gemoedelijkheid om je er meteen thuis te voelen. Naast een modern symbool als de
Golden Gate Bridge ook ouderwetse wolkenkrabbers van baksteen. Oriëntaalse
sfeer in het uitgestrekte Chinatown en onvervalst Amerikaanse visrestaurants aan
Fisherman's Wharf. Met de cablecar tegen de steile straten op. Naar koopjes
speuren in Market Street en na afloop een bezoek aan de wijnbedrijven in Napa
Valley of naar de kolossale Redwoodbomen in Muir Woods. Geen wonder dat
iedereen dol op « San Fran »
is. »
Als we weer
een plaatsje voor de auto vinden, duiken we Chinatown in ; ik had er al zoveel
over gelezen,dat ik bang was dat het tegen zou vallen : Neen ! Het is er zo
levendig, zo echt ; we voelen ons wel lange slungels, die daar niet thuis horen.
Daarna rijden
we via Columbusstreet, Lombardstreet naar Fisherman’s Wahrf ; dit is heel
bijzonder. We vinden « zomaar » een
parkeerplaats op het drukste, toeristische punt : Hydestreet hoek
Jeffersonstreet, waar de cablecar omhoog gaat, die we natuurlijk ook nemen. Na wat rondgelopen te hebben,
vinden we een leuke cafetaria, voor een late lunch, krabsalade met ’n cola.
Achter de ruit, op straat, zit een man aan de lopende band krab te verkopen.
Met de auto rijden we naar de Marina [helaas alleen dia’s] waar we, rijdend
door een parkje, merken dat we nodig benzine moeten tanken, dan maar naar het
business center,
en terug naar
het park, waar we parkeren naast een uiterst smalle golfbaan : de linker kant
gaat steil naar beneden, recht de Pacific in en aan de rechter kant bevindt zich
de drukke Lincoln Blvd. Ook hier heb je een pracht uitzicht op de Golden Gate
bridge.
Aan het einde
van de middag rijden we terug naar Half Moon Bay, via de prachtige Gabrillo
Highway, langs de Pacific. Gelukkig is de 50 miles limiet op highways naar 60
gegaan, maar iedereen rijdt 70 à 75 miles, dus net als in Nederland.
’s Avonds lekkere scampi’s bij een Italiaan gegeten en terug op onze kamer,
ontdekken we dat we zelfs coffeïnevrije koffie kunnen zetten.
Zaterdag 20
mei – moeten we om 10 uur inchecken op San Francisco Int. Airport en zetten
gelijk onze horloges 3 uur verder ; we gaan naar Florida.
Voor de laatste keer raadplegen we onze computer : 51 gr. F = 11 gr. C ; we
hebben 2241 km afgelegd in 33 uur 40 [werkelijke rijtijd].
We zullen die computer missen, het was erg leuk.
Ik citeer uit een boekje :
« Californië vond de auto niet uit, maar het was de eerste
plaats waar men het als manier van leven aannam. Los Angeles had niet alleen de
eerste benzinepomp maar bedacht ook de supermarkt, de auto’s eigen
kruidenierswinkel waar de klanten eindelijk meer konden weghalen dan zij konden
dragen. Er volgde, als vanzelfsprekend,de drive-in bioscoop, drive-in
restaurant, drive-in bank, drive-in kerk, en zelfs de drive-in begrafeniskamer
(waar u heen rijdt om uw vertrokken geliefden achter een speciaal display
venster te bekijken). Aangezien sleep-in bestelwagens aan het eind van de jaren
'70 populair werden, is het mogelijk om in Californië te leven zonder uw
voertuig ooit te verlaten. Een paar jaar geleden werd een autohandelaar van Los
Angeles begraven in zijn Cadillac. »
Zie verder bij
Florida.
terug naar begin van
pagina 
