Bijgewerkt op
28-09-2011
Spanje - Costa del Sol
(8 t/m 22
september 1984)
Klik op een miniatuur om de foto
te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.
Zaterdag 8
september – weer idioot vroeg opgestaan, vertrekken we met de Audi naar Schiphol ;
het weer is niet best, dus maar hopen dat het in Spanje beter is, we gaan golfen
in de buurt van Marbella. We zijn niet bepaald de enigen in die immense
charterhallen ; gelukkig gaan de golftassen gratis mee, ondanks het
overgewicht ; waarom sleep ik toch altijd zoveel mee, kan ik dan niet kiezen ?
Tja, we zitten wel in één hotel, dan moet ik elke avond wat anders aantrekken,
toch ?
Boven Madrid
breekt de bewolking pas door en dankzij een raamplaats, kunnen we goed de
landing vanaf de zee zien. Om 10 uur geland op het vliegveld van Malaga, slaat
de hitte ons tegemoet, hé, gelukkig. Héél slim wordt er van elke passagier een
foto gemaakt bij het uitstappen, die je op de terugweg kunt kopen ; uiteraard
kopen we ze, belachelijk duur.
We worden
opgevangen door Evenements Reizen, die ons verwijzen naar een zeer oude, gammele
taxi ; nog één oudere eenzame man stapt in en wordt véél later midden in
Torremolinos afgezet : kamer met uitzicht op andere torenhoge flatgebouwen. De
weg slingert van de ene naar de andere grote plaats ; een eindeloze rit door het
zeer drukke verkeer. In mijn mooiste Spaans vraag ik hem zijn raampje te
sluiten, denkende dat we nu harder zullen gaan rijden, helaas neen, we blijven
nog een half uur met een slakken gangetje van hoogstens 40 km per uur
doorrijden, tot we eindelijk, van verre al, ons hotel zien liggen op een heuvel.
Wat een prachtig gezicht, het Hotel Golf El Paraiso.
Ik citeer uit hun folder :
« HOTEL GOLF EL PARAISO**** :
Op de top van een heuvel gebouwd halfrond hotel met fraai uitzicht over de
rustig, groene omgeving en de 18-holes golfbaan.
Ligging : landinwaarts op 13 km van Estepona en 17 km van Marbella. Er
rijdt een gratis hotelbusje enkele malen per dag naar het lange zandstrand
(2.000 m), naar San Pedro (Puerto José Banus), en Marbella.
Faciliteiten : receptie, winkeltjes, ruime lounge met piano en dansvloer,
bar, Tv salon, kaartkamer en discotheek. Gehele hotel airconditioned,
restaurant met keuzemenu en à la carte mogelijkheden. Tweemaal per week, ruim
lunch- en dinerbuffet. Snackbar bij het clubhuis waar ook de lunch gebruikt kan
worden. Twee zwembaden, ligweide met ligbedden, tennisbanen.
Uw kamer : goed ingericht met airconditioning, radio, volledige badkamer,
balkon met mooi uitzicht. »
We ontvangen de
bekende envelop van Evenements Reizen met een foto van Marja erop [die wij
vorig jaar op Kreta als reisleidster hadden.] Hier zal Marian ons begeleiden.
Als we eindelijk in het hotel aankomen is onze kamer nog niet klaar, dus lopen
we naar de ruime marmeren lounge op de 1ste verdieping, maar
gelijkvloers met het zwembad, en door naar buiten waar nog net een koud buffet
wordt geserveerd. Aangezien de wekker om 4 uur 20 ging is het eten en vooral de
drank erg welkom.
Tegen half vier kunnen we eindelijk in onze kamer terecht en
gaan gelijk douchen in die prachtige marmeren badkamer om daarna het koelkastje
te plunderen. Later doen we wat boodschappen om het weer aan te vullen ; dit is
echt veel te duur. Het is een prachtige kamer, in de kleuren oranje en bruin,
bij ons echt 70-jaren kleuren, en een enorm balkon op het noordoosten met
uitzicht op de golfbaan.
Later bleken Sylvia en Graham Gough, waar we heel veel mee optrekken, de kamer
naast de onze te hebben.
Tegen half zes gaat Geert al golfen, ik loop alleen mee naar het clubhuis.
Ik citeer uit hun folder :
« EL PARAISO GOLFCOURSE :
de 18 holes, 5690 meter S.S.S. 70, strekken zich uit van het lage strandgebied
langs één van de mooiste valleien in de Costa del Sol rondom het hotel, tot
bovenop de heuvel bij het hotel ; de 1ste en 10de hole
gaan steil naar beneden en de 9de en 18de hole zijn een
bergopwaarts gevecht ; dit is een ideale vakantiebaan. Het is niet moeilijk te
bespelen, en de greens zijn een van de beste in Spanje. Ontworpen door Gary
Speler, biedt El Paraiso voortreffelijk golf, met vrijwel elke tee, fairway en
green zichtbaar vanuit het clubhuis en het hotel. Men kan bijna uit bed op de
eerste tee vallen. De lay-out van de baan staat een paar dwarse teeshots zonder
onoverkomelijke penalty toe, hoewel de concentratie voor de testende waterholes
moet worden verzameld. Voor diegene die graag halverwege willen stoppen is het
clubhuis dichtbij de 9de green, zodat niets u tegen houdt de tijd te nemen
alvorens uw ronde te beëindigen in deze prachtige omgeving. Het Clubhuis heeft
lounge, bar, restaurant, snackbar, prowinkel, vestiaires, zwembad, tennis,
biljart, pool- en tafeltennis. »
Dit vonden we
onder onze deur geschoven, na de heerlijke avondmaaltijd op zaterdag :
Hotel El Paraiso,
Cher LL Coerkamp,
Bienvenu à l'Hôtel El Paraiso !
Nous vous
souhaitons un séjour agréable parmi nous.
Ce serait un plaisir de vous recevoir dans notre piano bar, LA ROULETTE situé
dans la tour de l'Hôtel de 20.00 à 20:30 hrs dimanche 9 septembre pour vous
offrir un verre.
Notre chef des Relations Publiques, Mlle. Jacqueline Roden, vous recevra
personnellement, et se fera un plaisir de vous donner une information complète
de l'Hôtel ainsi de nos nombreux services.
Très cordialement,
José L. Sureda
Directeur
Nb het werden er velen en… champagne.
Zondag 9
september – na een rustige nacht in heerlijke bedden, geniet Geert van het
ochtendgloren terwijl ik nog diep onder mijn dekens blijf liggen ; even later
ontbijten we in de volle zon op ons balkon, helaas met vette roereieren en bacon
i.p.v. de gevraagde zachte eitjes. Later horen we dat je ook beneden kunt
ontbijten bij een grootse buffet. Jammer van het zonnetje, maar echt veel
lekkerder.
Vanuit ons balkon kun je alles overzien : zijn er veel mensen op de 1ste
tee, dan wachten we rustig boven. Vandaag staan om 8 uur alle golfkarren keurig
opgelijnd al te wachten op enthousiastelingen.
Geert vertrekt direct na het
ontbijt, ik wacht nog even, moet acclimatiseren, toch ? ik zie hem afslaan en ga
lekker bij en in het zwembad liggen. Ik was van plan naar de drivingrange te
gaan, blijkt gesloten te zijn op zondag, dan maar putten, ook erg nuttig. Tegen
haf 12 verschijnt Geert ook bij het zwembad. Heerlijk eindelijk tijd om veel te
lezen, maar de goede stoelen zijn moeilijk te veroveren : vóór het ontbijt je
handdoek erop leggen, al kom je pas tegen 5 uur, echt waar, dat heb ik zelf
gezien…
Om half zes verdwijnt Geert weer naar de 10de hole als het wat
afgekoeld is, heeft vanochtend met Sylvia en Graham Gough gespeeld en zij zouden
ook nu weer beginnen.
Bij onze eerste borrel op het balkon kijken we naar de golfbaan ; later
begrijpen en voelen we waarom de sproeiers dag en nacht aan moeten staan om
de baan groen te houden bij die hitte. Links zie je de drivingrange : neem alléén een paar
losse stokken er mee naar toe als je levend weer boven wilt aankomen, merkte
Geert daar straks.
Om 20 uur gaan we met de snelle lift naar de pianobar
LA ROULETTE op de 7de verdieping, waar we onder het genot van
verschillende glazen champagnecocktails kennis maken met een stel oudere
Amerikanen uit Miami, die hun warmte ontvlucht zijn ; gek idee, het is
hier tussen de 28 en 35 gr. hoe warm is het dan wel in Miami ? Wat een
ongelofelijk mooi uitzicht heb je hier, helemaal rondom. Na nog een kopje (descafeinado
café sin leche) coffeïnevrije koffie zonder melk in de bar, gaan we onze bedden
opzoeken.
Maandag 10
september – gaan we voor het eerste met z’n vieren golfen, het is onvoorstelbaar
warm, vooral bij het klimmen op de 9de ; (later lazen we in de
Telegraaf dat het 35 gr. was) de sproeiers zijn een verademing, heerlijk om
eronder te lopen.
Dit is ons schema voor de 1ste week : om 8.30 golfen met Sylvia en
Graham of de heren samen en de dames ook ; tegen 11 uur moeizaam omhoog op de 9de
hole en na wat biertjes gelijk het zwembad in of onder de douche, dan een
lekkere (pollo) kipsandwich met een zalig sausje en bier of Fanta Limon, weer
bij het zwembad lezen of siësta houden, en tegen 17.30 de 2de 9
holes ; als het nog warm is lekker naar beneden lopen, en tegen 19 / 19.30 bij
de 18de weer omhoog, gezellig samen ergens eten,
en nog wat drinken
en dansen in de lounge.
Vrijdag 14
september – spelen we ’s morgens 9 holes en gaan daarna met een gehuurde Renault
5 en het echtpaar Roden uit Miami, naar de vlooienmarkt rondom de stierenarena
van San Pedro de Alcantara. Het echtpaar koopt zich arm aan souvenirs voor al
hun kennissen en ik vind niet eens iets leuks voor Irène die op onze poezen en
ons huis past ; daarna lopen we door en vinden de gewone markt waar we enorme
perziken kopen.
Weer in de auto, beslissen we de luxe haven Puerto José Banus
van Marbella te gaan bekijken ; wat een ongelofelijk rijkdom heb je hier, het
ene na het andere jacht van 20 meter ligt hier te glanzen. Hier zijn meer dan
1.000 ligplaatsen. Dit is het paradijs van de jetset, die in de mooiste huizen
wonen. We vinden toch een leuk eenvoudig café aan het water, het is aangenaam
weer, minder warm dan de eerste dagen, maar de stoelen in de zon blijven toch
onbezet. Na een koele drank gaat Geert « bootjes kijken » en wij de wel zeer
dure winkels.
Terug in het hotel, spelen we nog de laatste 9 holes. ’s Avonds om ‘n uur of 11
neemt een groep jonge Spaanse dansers van een dansacademie bezit van de
dansvloer, 3 jongens, waarvan één heel jong en 5 meisjes rond de 15 jaar, wat
een ritme, wat een tempo, ze beloven veel voor de toekomst.
Zaterdag 15
september – besluiten we na onze 9 holes maar eens gebruik te maken van de vele
folders over mede-eigendom waarmee je dood gegooid wordt. Sylvia en Graham hebben
al verschillende gezien en raden ons Aloha aan. We worden, uiteraard, met open
armen ontvangen, en gaan een van die huisjes bekijken, heel erg luxe ingericht
en met een prachtig uitzicht op de golfbaan. Tja, mede-eigenaar is dat wat ? Ik
ben er gelijk weg van, gelukkig blijft Geert met beide benen op de grond. [in
1990 kopen we een huisje aan de Golf de St. Laurent in zuid Bretagne vlakbij
Carnac, waar we 11 jaar met heel veel plezier elk voor- en najaar 6 weken
verblijven ; het mede-eigenaar zijn lijkt ons niets.]
Zondag 16
september – starten we samen met Sylvia en Graham weer om 8.30. Eindelijk heb ik
eraan gedacht mijn fototoestel mee te nemen maar, uiteraard, treffen we de enige
bloedhete maar heiige dag aan, zodat het fotograferen volledig mislukt. En de
sproeiers maar draaien ; hier zie je ze bij de afslag van de 5de
hole, Geert wil dan snel afslaan, en de bal verdwijnt in de vijver. De baan is
eigenlijk een soort oase te midden van een dor en droog landschap.
[2 jaar later
bij een vakantie in Guadalmina, treffen we een doorweekte baan aan, met een
ondergelopen pad bij het bruggetje ; overigens de enige baan waar je mag spelen,
alle andere zijn gesloten. Het is zo lang droog geweest dat er bordjes in de
hotelkamers (nog) hangen met : « alleen vóór 7 uur en na 20 uur douchen »,
terwijl de bevolking helemaal geen water heeft overdag ; het doet heel vreemd
aan, terwijl het met bakken uit de hemel valt.]
Die dag spelen we
18 holes en rijden ’s middags naar Casares, een mooi wit bergdorpje voorbij
Estepona. Door het hele dorp heen, met zijn goed onderhouden huizen en straten,
kronkelt de weg zich naar boven naar de oude vervallen burcht, waar vandaan je
een ongelofelijk weids uitzicht hebt. Om het kerkhof te zien, met zijn wit
gemetselde nissen, moet je op de rotsen klimmen naast zijn muur. Op de terugweg
stoppen we eerst langs de kust, badpakken aan en de zee in, heerlijk ; bermuda
en blouse weer aan, en door naar Estepona dat ook een beeldig maar minder
mondaine haven heeft.
Volgens een plaatselijke verordening moeten alle paarden in Málaga een zonnehoed
dragen, en overal in de Costa del Sol (en de ezeltjes dan ?)
Ik citeer uit een folder :
« ESTEPONA 22.000 inw.
83 km van Malaga.
Estepona ligt 15 km ten westen van San Pedro.
Men zegt dat dit het mooiste kustplaatsje aan deze kant van Malaga is. Nadat het
dorp een paar jaar geleden werd aangesloten op de nieuwe snelweg langs de kust
raakte het pas uit zijn isolement. Ondanks verwoede pogingen van hen, die het
dorp naar alle kanten willen uitbreiden, gaat er toch een typische dorpssfeer
van uit. De brave burgers van Estepona zijn nog niet zo in de greep van het
toerisme gekomen als hun buren. Het dorp is dan ook authentieker. In Estepona
valt er nog iets te proeven van de sfeer van het leven in een kustplaatsje zoals
dat zo'n 20 jaar geleden was. De Seat 600, de Spaanse versie van de
Italiaanse Fiat, ziet u overal, maar hier moet hij nog wel eens remmen
voor een sjokkende muilezel.
In een achteraf cafeetje schenkt men hier nog een spotgoedkope vino blanco.
Als de avond valt voert de geitenherder zijn kudde naar het dorp en zitten
oudere mensen buiten voor hun deur nog wat met elkaar te praten.
Maar denkt u niet dat het een achterlijk dorp is. Integendeel: er is een nieuwe
boulevard aangelegd en een grote haven, die gebruikt wordt door
één van de grootste vissersvloten van de kust en door
moderne plezierboten. (Het loont de moeite om bij zonsopgang het afslaan van de
verse vis bij te wonen.) Niet ver buiten het stadje ligt 's werelds
eigenaardigste arena. Qua architectuur doet zij denken aan het werk van
Salvador Dali. De arena is asymmetrisch van vorm en werd behalve voor
stierengevechten ook ontworpen voor het geven van concerten en
filmvoorstellingen. »
Terug in het hotel, ga ik nog even zwemmen terwijl Geert al aan de borrel begint
op ons balkon. Tegen 21 uur gaan we genieten van het zeer uitgebreide zondagse
lopend buffet. Die 2 weken heb ik uitsluitend vis gegeten, behalve op de
barbecueavonden. Even probeer ik nog Geert over te halen om te gaan dansen maar
neen, niet vanavond, we blijven gezellig met een Engels stel kletsen. Terug in
de kamer moet ook hier de vuile was uitgezocht worden ; Geert’s witte korte
broeken zijn al verschillende keren gewassen.
Maandag 17
september – vertrekken we om 10.30, via San Pedro de Alcantara naar Ronda. Ik
heb er al veel over gelezen en ben erg benieuwd.
Ik citeer uit een folder :
« Het binnenland van Andalusië :
RONDA
30.000 inw.
(121 km van Malaga)
Ronda mag wat ons betreft aanspraak maken
op de titel van meest spectaculaire stad van Spanje. Het ligt op de rand van een
160 m hoge rots en is in tweeën gedeeld door een ravijn. Voor de stad ligt het
uitgestrekte heuvelland van de Serrania de Ronda.
Ronda is één van Spanje's oudste steden en bereikte
zijn hoogste bloei onder de Moren. Het oude gedeelte, La Ciudad, heeft
nog steeds een volledig Moors karakter.
Aan de andere kant van het ravijn ligt in het nieuwe gedeelte. El Mercadillo,
de arena. Het is historisch de belangrijkste arena van Spanje en de bakermat van
het stierengevecht. Pedro Romero heeft hier in de 18e eeuw de regels van het
spel vastgelegd.
Bezienswaardig zijn het paleis van de Moorse
koning (Casa del Rey Moro), de Moorse baden (Banos Arabes),
het paleis van Mondragón (Palacio de Mondragón) en de
kathedraal.
Om een indruk te krijgen van de verbijsterende ligging van de stad kunt u de
weg langs het kasteel volgen tot onderaan de stad en dan naar boven
kijken. Of u gaat op de Nieuwe Brug (Puente Nuevo) staan en kijkt
dan naar beneden.
Ronda is één van de meest aantrekkelijke Andalusische
steden om gewoon door te wandelen. In het oude gedeelte is de architectuur soms
verbazingwekkend en er hangt in de nauwe, hobbelige straatjes een heel aparte
sfeer.
Misschien komen de rondenos (mensen van Ronda)
wat stug op u over, maar dat is ook wel te verklaren. Ze hebben eeuwenlang
geïsoleerd in de bergen gewoond en aangezien ze tot voor een jaar of twintig
van roverij en smokkelarij hebben geleefd, moeten ze niet zoveel van
vreemdelingen hebben.
Vanuit Torremolinos is Ronda het beste te bereiken (via Coin). Vanuit San Pedro
de Alcantara heeft de weg meer dan duizend bochten.
Op 14 km afstand van Ronda aan de weg naar Sevilla is een afslag naar rechts en
zeven kilometer verder aan deze weg liggen de Romeinse ruïnes van
ronda la vieja (oud Ronda). Het
terrein van de nederzetting is eeuwenlang als bouwland gebruikt en er is niet
veel meer van over dan 2,5 km2 met klassiek puin, maar het
amfitheater is nog gedeeltelijk intact en wordt thans blootgelegd.
Op 15 km van Ronda aan de linkerkant van de hoofdweg naar Sevilla ligt de
interessante Pileta-grot (Cueva de la Pileta) waarin 20.000 jaar
oude tekeningen van bizons en vissen te zien zijn. »
Er waait een bloedhete zuidenwind, goed idee dus om de bergen in te gaan. De weg
kronkelt zich omhoog, eerst nog door vrij groene heuvels maar toch erg weinig
dorpen en nauwelijks enig aanplant. Volgens de folders maken we meer dan 1.000
bochten en de Renault 5 houdt zich goed, maar wij worden er wat duizelig van. Na
een tijd verdwijnt al het groen en komen we midden in de rotsen terecht. Bij
het hoogste punt, 1.190 m stappen we uit, het is er kaal, dor en droog, wel erg
indrukwekkend en we zijn er stil van.
Bij Montarque, in de Sierra de Ronda is het echt de troosteloosheid ten toppen.
Ik las dat alle jonge mannen vertrokken zijn om in fabrieken in Duitsland,
Zwitserland en Frankrijk te werken.
Aangekomen in Ronda rijden we door de oude stad, over die ongelofelijke kloof
naar de nieuwe stad ; volledig uitgedroogd door die hete wind, zoeken we als
eerste een cafeetje op. Op elke straathoek komen oude mannen aangestrompeld om
jouw auto te bewaken. We vinden eindelijk een plaats in de pallen zon en stappen
de Auberge du pont binnen, ‘n prachtige hoge kamer met dikke muren, leuke houten
tafels met geblokte kleedjes, enorm veel sfeer en verrukkelijk eten.
Helemaal
opgefrist gaan we El Mercadillo, de arena
bekijken, het is helemaal leeg, duidelijk nog etenstijd. Ik loop in m’n eentje
over het enorme plein om de toegangspoort voor de stieren aan de overkant te
bekijken ; rondom zijn er zitplaatsen over 2 verdiepingen, prachtig overdekt
door gebogen plafonds gesteund door bewerkte kolommen. Het werd geheel uit steen
gebouwd aan het einde van de 18de eeuw ; dit is dus de bakermat
van het stierengevecht en het wordt nog steeds
gebruikt op zondagen. Sinds deze zomer hebben ze een museum opengesteld, met
vele diploma’s, foto’s en prachtige kostuums. Het is enorm boeiend allemaal.
Dan steken we de kloof weer over en belanden in de smalle steegjes van de oude
stad, eerst met de auto en als zelfs de kleine Renault niet meer verder kan, te
voet ; ik heb, uiteraard, weer eens zéér slecht schoeisel aan,
espadrilles die spekglad zijn op die ronde stenen, maar ik zie ook dames met
hoge hakken. Daar zien we een bordje met « Casa de los Marqueses de Salvatierra
– entrada 100 pts » nou, voor 100 pts willen we dat wel zien. Als enige
buitenlanders met een stel of 6 Spanjaarden, krijgen we een Spaanse rondleiding.
De gids spreekt langzaam en met angstige blikken onze kant op, maar geen
probleem, ik versta alles en daar ben ik best een beetje trots op. Het is een
prachtig en gezellig ingericht huis, dat nog bewoond wordt door de familie een
deel van het jaar.
Zeer voldaan laten we de meest spectaculaire stad van
Spanje achter ons en gaan via de 1.000 bochten weer naar het hotel. Om 4 uur
hebben we afgesproken voor het gratis rondje op Aloha ; wat een
ongelofelijk boeiende en afwisselende baan ; we genieten er volop van. Bij de 14de
zie je de droomvilla’s liggen, en na de 15de treffen we een houten
hutje aan, waar drank wordt verkocht. We spelen verder met 2 Engelsen die daar
even uitrustten. Een van hen bezit zo’n timesharing villa en is er zeer over te
spreken. Het wordt de eerste keer dat we al bier drinkend over een baan lopen,
bij het afslaan wordt het flesje even op de fairway gezet. De smaak te pakken,
doen we het op El Paraiso ook, of de slagen daardoor beter gericht of langer
worden ?
Dinsdag 18
september – doet Geert mee aan wedstrijden georganiseerd door het hotel, met 3
anderen, waarvan één, ’n onverstaanbare maar zeer aardige Schot. Geert wordt de
beste van de 4. Het is nog steeds 35 gr., kennelijk wen je eraan en er zijn
natuurlijk die heerlijke sproeiers op elke hole. Ze spelen tot een uur of 1, in
die tijd zit ik in en bij het zwembad, daarna gezamenlijk lunchen in het
clubhuis. Onder het genot van kannen bier worden « ideale » banen uitgewisseld ;
we krijgen een hele lijst Schotse banen die we beslist niet mogen overslaan.
Dinsdagmiddag
rijden we naar Marbella ; gezellig flaneren op de boulevards, waar je de
« taxi’s met zonnehoeden » ziet, die leuke koetsjes met paarden, die rustig op
klanten wachten. Af en toe stoppen we voor een drankje, om winkels te bekijken
en genieten van het mooie weer en onze vakantie.
Ik citeer uit een folder :
« Marbella :
42000 inw.
(58 km van Malaga)
Marbella is gesticht door Phoenicische zeevaarders en
heette ooit Salduba (stad van zout) ;
men zegt dat de stad haar naam heeft ontleend aan een uitspraak van koningin
Isabella, die bij haar eerste bezoek hier zou hebben uitgeroepen :
« Qué mar tan bella ! »
(Wat een schitterende zee !).
Ten tijde van de Moren werd ter verdediging van de stad een kasteel gebouwd. Als
u nu in het oostelijk gedeelte van de stad in de buurt van de oude kerk komt,
kunt u zien dat de mensen hun huizen tegen de vervallen borstweringen hebben
gebouwd.
Langs de boulevard liggen de twee stranden van
Marbella. Het zijn twee van de geliefdste en dus ook drukste stranden van de Costa del Sol. Een eindje verderop ligt een levendige haven, vanwaar nog steeds
een grote vissersvloot uitvaart.
Door de komst van rijke Arabieren en de Europese
jetset doet Marbella wat luxer aan; ook is het Spaanser dan de buurplaatsen
door het oude, Andalusische centrum. En iets duurder met de chique jachthaven
vol statige jachten en het zeer mondaine uitgaansleven. De jetset treft elkaar
in de Marbella-Club, bij Puente Ramono, in de dure Club Regine's (een van de
bekendste disco's ter wereld) of in het Casino van hotel Plaza Andalucia.
Natuurlijk kunt u 't overal rustiger aandoen in de talloze restaurantjes,
barretjes en gezellige disco's voor de « gewone
man ».
Marbella heeft zijn
charme weten te bewaren ; ondanks de internationale sfeer blijft het een
Spaanse stad. De Plaza de los Naranjos is met zijn terrassen en 15e-eeuws
stadhuis een geliefde pleisterplaats van zowel Spanjaarden als toeristen ;
vanaf de plaza leiden straatjes en steegjes in alle richtingen en daar
vindt u winkels die net zo tipico zijn als u ze in het binnenland kunt
aantreffen en boetieks die net zo eigentijds zijn als in Londen, Parijs of
Amsterdam. U moet tijdens uw wandeling eens letten op de bloemenweelde op de
balkons en een blik werpen door een open deur op de plavuizen en de struiken van
een binnenplaatsje. Camera's gereed houden voor dit alleraardigste stadje ! »
Woensdag 19
september – met hooggespannen verwachtingen, vertrekken we vroeg naar Granada.
Het weer laat niets te wensen over. Het geld is op dus rijden we eerst naar het
hoofdpostkantoor in Malaga ; dankzij Geert’s richtingsgevoel en feeling zitten
we direct op de goede weg. Het blijkt aan het prachtig Paseo del Parque te
zitten.
Ik citeer uit een folder :
« na een blik geworpen te hebben in de arena, wandelt u terug naar de stad door
de Paseo del Parque, die aangelegd is op ingepolderd land. Het park is in heel
Spanje beroemd om zijn enorme verscheidenheid aan tropische en subtropische
planten. »
Kwart voor tien
trekken we alweer verder, en komen vrij snel in de Montes de Malaga, een
bergachtig, dor gebied met alleen olijfbomen en af en toe een riviertje, waar we
vrouwen aan de was zien ; het wasgoed wordt op de stenen gelegd om te drogen en
te bleken. [bij mijn grootmoeder werd de was in het gras gebleekt.] Ik maak
foto’s vanuit de rijdende Renault, terwijl de weg overgaat in de Sierra Gorda,
met een pas op 900 m. Tegen elf uur komen we in Loja aan, ’n klein dorp ingebed
tussen 2 bergketens, met een mooi riviertje, ligt het er echt « Andalusisch »
bij.
Ik citeer uit een folder :
« GRANADA :
180 000 inw. (1984)
(129 km van Malaga)
De rit van Malaga via Archidona naar
Granada is één van de mooiste tochten in Andalusië. Even voor Granada passeert u
santafé dat tijdens de belegering
van Granada door Ferdinand en Isabella als legerplaats is gebouwd. In het zuiden
ziet u de toppen van de Sierra Nevada. De hoogste berg van Spanje, de Mulhacén,
steekt er met zijn 3.481 m boven uit. Via een
aantal prehistorische dolmens en langs het plaatsje Loja rijdt u Granada binnen,
aan de noordelijke uitlopers van de Sierra Nevada gelegen.
Dat Granada nu juist de meest bezongen stad van Andalusië moest zijn, zal u toen
u de stad binnenreed wel enigszins verbaasd hebben. Uw sightseeing voert u
omhoog, naar de rand van de stad, waar het Alhambra, het Alcazar, de Moorse
tuinen en het Paleis van Karel V zich bevinden. Vanaf de 14de eeuwse
Generalife oorspronkelijk gebouwd als vesting en later, door diverse
verbouwingen, gebruikt als paleisstad, geniet u van een prachtig uitzicht over
de vallei van de Darro.
Granada is een heel aparte stad. Gelegen te midden van een grillige en uitermate
boeiende natuur.
Een zacht en droog klimaat met zuivere lucht maken een verblijf hier tot een
waar genoegen. Granada biedt u een bijzondere aanblik, half Arabisch, half
Christelijk. Vanaf de heuvel van het Alhambra kunt u het bergmassief van de
Sierra Nevada zien, waar 's winters de wintersporten intensief worden beoefend
en waar men beschikt over de meest moderne faciliteiten op dit gebied. Op de
andere heuvel, de Albaicin, van het Alhambra gescheiden door de rivier de Darro
staan vele oude woonhuisjes in nauwe straatjes, waar de bevolking woont, met
ieder zijn eigen Generalife, siertuintjes in miniformaat vol bloemen, fonteinen
en intieme patio's.
Naast het Moorse paleis staat het Paleis van
Karel V (Palacio de Carlos V) dat, gebouwd in de 16e eeuw, door zijn
renaissancestijl geheel uit de toon valt te midden van de Moorse gebouwen.
In de lager gelegen stad is weinig meer van het Moorse karakter overgebleven,
maar het oude Granada leeft nog voort in de Albaicinwijk en in het nabij gelegen
Sacromonte. Van oudsher is Sacromonte de zigeunerbuurt; men woont er in grotten,
maar die zijn wel voorzien van alle moderne comfort. Blijf in de zigeunerwijk
uit de buurt van de « speciale
flamencoshows ». U wordt er schromelijk afgezet
en het kan wel uren duren voordat' de voorstelling begint. In ieder geval zijn
de flamenco's dichter bij uw hotel of in de meeste badplaatsen net zo goed.
Bezoekt u ook de kathedraal en de Koninklijke Kapel (Ca pilla Real), waar
Ferdinand en Isabella begraven liggen. Zij waren de opdrachtgevers van Columbus
en hebben Granada veroverd. Hun dochter en schoonzoon, Johanna de Waanzinnige en
Filips de Schone, liggen hier ook begraven.
Vlak bij de kathedraal liggen de Plaza Bibrambla, een ideale plek om koffie te
drinken en het stadsgewoel aan u voorbij te zien gaan, en de oude Moorse
zijdemarkt, de Alcaiceria. Het gebouw is in 1843 afgebrand maar later
gerestaureerd en bevat nu talrijke kunstnijverheidszaakjes.
Ook de Casa de los Tiros is de moeite waard. Vroeger was dit het paleis van een
Moors edelman, thans huisvest het een museum en een verkeersbureau. Eveneens de
moeite waard zijn het oude Casa del Carbon, vroeger een kolen- en graanbeurs, en
het klooster van St. Hiëronymus (Monasterio de S. Jerónimo). Als u tijd
hebt, wandelt u dan langs het ravijn van de Darro vanwaar u de symmetrie van het
Alhambra boven u kunt bewonderen. »
« ALHAMBRA :
In Granada beweren ze dat het Alhambra, het Moorse
paleis waar de stad beroemd om is, het achtste wereldwonder is. Het Alhambra is
inderdaad uniek en voor Granada moet u zeker een dag reserveren.
De naam Alhambra komt van het Arabische woord hamra, rood ;
de muren van het versterkte paleis zijn roze. Het is gebouwd in de 13e en 14e
eeuw (men heeft er 100 jaar over gedaan) en in 1492 viel het in handen van de
christenen toen Ferdinand en Isabella de Moorse koning Boabdil tot overgave van
de stad wisten te dwingen. Men zegt dat Boabdil uit de stad weggereden is naar
een berg waar hij neerzag op Granada en zijn verlies beweende. De plaats waar
hij toen verbleef heet nog steeds de Pas van de zuchtende Moor (Puerto del
Suspiro del Moro).
In de loop der eeuwen raakte het Alhambra steeds meer in verval.
Merkwaardigerwijs wist een Amerikaan, de schrijver Washington Irving, de stad er
toe over te halen het paleis te restaureren. Hij woonde aan het begin van de 19e
eeuw in het paleis en schreef er zijn boek Vertellingen van het Alhambra.
Men is nu bijna klaar met de restauratie van het Alhambra. Met zijn
sierlijke zuilen, adembenemende patio's en prachtige fonteinen is dit een uniek
en zeer indrukwekkend bouwwerk.
Zeker een bezoek waard zijn de Mirtehof (Patio de los Mirtos), de
Leeuwenhof (Patio de los Leones), de fascinerende Geheimenzaal (Sala
de los Secretos) waar u in iedere hoek van het vertrek kunt horen
fluisteren, de Zaal der twee zusters (Sala de las dos Hermanas) en de
Zaal der Ambassadeurs (Sala de Embajadores).
Bezienswaardig zijn verder het Alcazaba, het kasteel
dat diende ter bewaking van het paleis, en achter het Alhambra het hooggelegen
Generalife uit dezelfde periode. De tuinen van het Generalife zijn zeer fraai. »
Dit is waarschijnlijk een beetje teveel van het
goede, maar kijk maar wat jou interesseert.
Na een teleurstellende aankomst in Granada, (is dit nou de meest bezongen stad
van Andalusië ?) klimmen we naar het Alhambra
en beginnen aan de ongelofelijk mooie wandeling, met een plattegrond in de hand
en dan staan we voor het imposante Alhambra. We volgen de pijltjes en komen
eerst in het Paseo Central, ’n mooi park en duiken de ene na de andere prachtige
zaal in ; de zaal van de Mexuar, waar iedereen
moest wachten op audiëntie, de zaal van de Ambassadeur, een en al uit steen
gehakte Moorse kanten versieringen,
dan weer naar buiten en wandelen door de
ongelofelijk mooie tuinen, met waterpartijen ; de Moren hadden verstand
van irrigatie en kweekten toen al de fraaiste bloemen. Door lange gangen komen
we bij de Leeuwenhof, prachtig omzoomd door
galerijen, met een fontein in het midden ; hier blijven we een hele tijd zitten,
lekker op een stenen bank in de schaduw. Weer verder zien we de Mirador de
Lindaraja (ogen van de Sultana), er is werkelijk geen stukje gladde steen te
zien : Ingewikkeld als fijn kant, is het stucwerk net
filigrein, binnen het paleis waar sultans en hun harems eens te midden van
geparfumeerde lucht en spuitende fonteinen rustten.
Het behoort tot de « sierkastjes » van het Alhambra en is vermoedelijk
gebouwd voor een beeldschone Sultana. Geen wonder dat ze er een eeuw over gedaan
hebben om het te bouwen.
Beneden bevinden zich de Baños Arabes, de baden met
prachtige mozaïek vloeren in blauwe kleuren, de wanden weer bewerkt in het
zelfde blauw ; ernaast de zaal van de bedden,
in diezelfde kleuren, met gemetselde mozaïek banken rondom, en in het midden een
fraai waterpartij omringd door kolommen.
Na al dat schoons is het heerlijk om in de haremtuin uit te rusten, omringd door
heerlijk ruikende bloemen. Helemaal aan de andere kant heb je weer de Jardines
del Partal met de ene na de andere vijver en de Torre de las Damas (toren van de
dames).
Door een mooi beschaduwde laan gaan we op weg naar de Generalife : De
tuin der tuinen of het Generalife is een prachtig
landgoed dat dateert uit de
tijd van de Nasridische Koningen. Hier kwamen de sultans tot rust in een
omgeving van betoverende terrastuinen, vijvertjes en spuitende fonteinen in een
oase van groen. Dit plantenrijk van mirten, jasmijn en rozenstruiken heeft vele
romantische plekjes waar je even kan verpozen op bankjes die omgeven worden door
booggewelven van laurier. Het hoogtepunt is de
Patio de la Acequia,
een kanaal dat zich op het binnenhof van het paleis bevindt, en waar je een
prachtig zicht hebt op Granada en het Alhambra.
Dan bekijken we het paleis van
Karel de 5de, volkomen misplaatst met zijn andere bouwstijl en
vertrekken weer naar het hotel na een wel bestede dag.
Donderdag 20
september – staan we om 8u30 weer bij de 1ste afslag. Alweer een
prachtige dag, wat boffen we toch, het enige waar we last van hebben zijn de
sproeiers, maar de baan is dan ook ongelofelijk mooi en groen ; af en toe sopt
het wel behoorlijk en de ballen willen niet doorrollen. Het begint weer aardig
warm te worden en daar beneden in die kom, voel je ook geen zuchtje wind.
Na die eerste 9 holes pakken we de auto en onze badpakken en gaan naar het hotel
Santa Marta, 2 km verderop aan het strand, van dezelfde eigenaar, waar El
Paraiso ook het strand mag gebruiken. Daar eten we heerlijke tongetjes met
salade in de beachclub. Ik blijf er de hele verdere dag liggen lezen, zonnen en
als het al te heet wordt, zwemmen. Geert gaat met de auto terug om rond 5u30 de
laatste holes te spelen. Tegen 6 uur loop ik de 2 km naar boven, een fijne
wandeling.
We lezen regelmatig de Telegraaf : « Het Weer » vertelt ons dat het voortdurend
regent bij 12 à 14 gr. in Nederland, arme Irène en Marcel, die passen op ons
huis om van de tuin te kunnen genieten. Daar zien we ook dat het hier schommelt
tussen de 30 en 35 gr.
Vrijdag 21
september – stelt Graham voor de laatste dag, een wedstrijd vóór : Sylvia en
Graham tegen ons tweeën, één van de 4 kan elke keer de hole winnen voor zijn
partij. Geert krijgt 1 slag op elke hole behalve de par 3, Sylvia en ik krijgen
er 3 en 2 op de par 3. Het begint heel goed op de 1ste een par 5, in
6 slagen, houd ik er 2 over, ondanks de bloedhitte (je went aan alles) spelen we
door tot 1u45. Geert en ik hebben gewonnen en genieten van kannen bier met de
heerlijke sandwich pollo. Later lees ik in de Telegraaf dat het 34 gr. was die
dag, en geen zuchtje wind in die kom.
’s Middags lig ik in en naast het zwembad, tot zeker 6 uur ; Geert zou even gaan
douchen, maar verschijnt pas om half zes. Na een verrukkelijke laatste maaltijd,
en ons laatste kannetje heet water met descafeinado, kletsen we nog na met
Engelsen en de familie Roden, die nog langer blijven (totaal 6 weken vakantie),
het laatste wandelingetje en dan naar bed. Wel nog even pakken.
Zaterdag 22
september – bij het ochtendgloren maak ik mijn laatste foto, in de verte is
alles oranje gekleurd, vlakbij nog donker. Keurig op tijd worden we opgehaald
door een moderne taxi. Er staat me toch een hoeveelheid mensen in de
charterhallen, net vee ; gelukkig weer geen overgewicht betaald. Het wordt een
prima vlucht en thuis is het koud en het giet.
En in januari 1985 gaan we er weer heen.
Januari 1985 :
« GOLFHOTEL EL PARAISO (****) - MARBELLA - ESTEPONA :
Ligging : Op de top
van een heuvel met prachtig uitzicht op de groene omgeving en op het 18-holes
golfterrein. Het hotel is op 13 km. landinwaarts van Estepona gelegen, Marbella
ligt op 17 km. afstand. Enkele malen per dag gratis vervoer per hotelbusje naar
San Pedro de Alcantara en naar Marbella, in het hoogseizoen ook vervoer naar het
strand, op 2.000 m. Beschrijving : Keurig
ingerichte ruime kamers met airconditioning, radio, volledig ingerichte
badkamer, balkon met zitje. Receptie, ruime lounge, met piano en dansvloer, bar,
tv-ruimte, kaartkamer, discotheek, restaurant met keuzemenu, 2 x per week
worden lunch en diner opgediend in de vorm van warm/koud buffet. Snackbar bij
het clubhuis, op 50 m van het hotel. Men kan daar ook de lunch gebruiken.
Tennisbanen, gazon met ligbedden. Overdekt zwembad en een openluchtzwembad met
peuterbad, sauna en massage mogelijk in het clubhuis. Winkeltjes, dameskapsalon.
SPECIAAL VOOR GOLFLIEFHEBBERS :
5-daags golf arrangement
voor ƒ160,- per
persoon, alleen mogelijk bij verblijf op
basis van
half- of volpension en bij gelijktijdige boeking
van uw reis.
U kunt
hiervoor l
dag gebruik
maken van de golfcourses (18 holes)
in Atalaya,
Guadalmina, Sotogrande Nievo
en 2 dagen El Paraiso,
of indien gewenst
5 dagen El Paraiso. Het vervoer naar en van de golfcourses en
de huur van
ballen, caddies, de verzekering e.d. is niet
inbegrepen. »
terug naar begin van
pagina 
