Bijgewerkt op
29-09-2011
USA - Florida - Georgia
(20 t/m 27 mei 1989)
laatste week in de USA
Klik op een miniatuur om de foto
te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.
Zaterdag 20 mei – vliegen we om 10 uur weg
uit San Francisco op weg naar Florida, met een tussenstop in Dallas. Het is nog
steeds fris (10 gr.) maar prachtig helder weer, zodat we alles goed kunnen zien;
wat leuk om over Las Vegas te vliegen. De klok wordt 3 uur vooruit gezet.
6 ½ uur later landen we in Orlando, het is
ondertussen 20:30 uur en 33 gr., wel een zalige overgang. Europcar heeft weer
een Chrysler voor ons, maar wel erg eenvoudig na de Baron, gelukkig wel airco,
but that’s all ; oh ja, de « Cola vakjes » zijn er ook ; ik heb van mijn leven
nog nooit zoveel Cola en Budwater gedronken. We mogen 1.970 km vrij rijden,
gelukkig hadden we in California onbeperkt free miles.
Tegen elf uur komen we in het Holiday Inn aan, vlakbij het vliegveld ; helaas
moeten we de airco wel aanlaten, onze kamer kijkt uit op een platje met een
enorme motor, die nog meer lawaai maakt dan onze airco. Het is een goede kamer,
zoals overal ter wereld in alle grote Holliday Inns. We haten die ijskoude
ruimtes, die je in Amerika niet kunt ontlopen ; dan maar een vest aan bij het
ontbijt en ijskoude blote benen, terwijl het buiten 33 gr. is.
Ik citeer uit de National Geographic aug. 1982, (dus 7 jaar geleden) :
« FLORIDA : (gegevens uit 1989)
Reikend naar de Caraïben, ligt Florida zuidelijker dan San Diego. Miami is
dichter bij Havana dan bij Atlanta. Juan Ponce de León onderzocht de kust in
1513, gevolgd door Spaanse kolonisten. De Verenigde Staten verwierven het
schiereiland van Spanje in 1821 en brachten Florida in de Unie in 1845.
GEBIED: 151.939 km2. Het laag liggende schiereiland, een gedeelte van
de brede keten van Florida, scheidt de Atlantische Oceaan en de Golf. Om het
moerassige zuidelijke derde van Florida bewoonbaarder te maken, keurde de staat
in 1905 het uitbaggeren van kanalen van het Okeechobee Meer goed. Door een te
lage waterstand drong zoutwater naar binnen, en de systemen werden herontworpen
om de watervoorzieningen zeker te stellen, voor wat nu één van de snelste
groeiende staten in de natie is.
BEVOLKING : 10.000.000, ongeveer 85 percenten in kustprovincies, met de
bevolkings« boom » die naar het noorden beweegt. De nieuwe ingezetenen komen met
z’n 4.000 aan per week.
KLIMAAT : Subtropisch, gematigd door de Golfstroom; gemiddelde dagelijkse
temperatuur 73°F (23°C); 50-65 inch regen, de meeste vanaf juni tot september.
ECONOMIE : Toerisme, fabrieken, bouw, landbouw hoofdzakelijk citrusvruchten,
onwettige drugs.
HOOFDSTAD : Tallahassee, pop. 82,000. »
Ik citeer uit een folder :
« ORLANDO :
Niet voor niets wordt Orlando « the Entertainment Capital of The World »
genoemd, want amusement gaat hier 24 uur per dag door ! Om er maar eens wat te
noemen : Disney World, Epcot Center (Experimental Prototype Community of
Tomorrow) en Sea World, waar u niet alleen kunt genieten van indrukwekkende
dolfijnenshows maar ook de beroemde killerwhales van nabij kunt aanschouwen.
In Epcot Center maakt u een reis door de tijd : zo loopt u het ene moment tussen
brontosaurussen en even later bevindt u zich diep in de ruimte. Over Disney
World is te veel te vertellen, maar één ding is zeker : volwassenen genieten
hier vaak nog meer dan kinderen. Op een uur rijden van Orlando ligt het bekende Kennedy Space Center, waar naartoe dagelijks excursies worden georganiseerd.
Maar Orlando heeft nog veel meer : Wet and Wild (een fantastisch superzwembad),
Cypress Gardens (een grote botanische tuin aan een meer) en Circus World (een
gigantische kermis). Het is duidelijk : in Orlando staan plezier en amusement
op de eerste plaats. »
Zondag 21 mei – rijden we zuidwaarts, op
aanraden van een van de kelners, naar Hunters Creek ; het is een mooie baan,
daar ligt het niet aan, maar het golfen gaat waardeloos, Geert scoort 55 op de
eerste 9, par 36, daarna gaat het beter en ik, ach laat maar ; ligt het dan aan
het weer ? We spelen van 10u30 tot 2 uur en het is bloedheet en erg vochtig,
maar in een buggy heb je ’n lekker windje. De winkel hebben we aardig leeg
geplunderd : op de foto zie je mijn nieuwe schoenen én mijn nieuwe handschoen,
het mocht niet baten.
Na het golfen willen we de John F. Kennedy Space Center gaan bekijken, maar het
blijkt veel verder te zijn dan we dachten, en na vele malen verkeerd rijden,
blijkt het net gesloten te zijn, de laatste bus zien we nog weg rijden ;
gelukkig is er buiten nog veel te bekijken. Een ijsje en Cola op een bankje
maken veel goed.
Maandag 22 mei – zitten we de hele dag in
Epcot Center, Future World en
Tomorrowland tot ’s avonds laat. Fantastisch, ongelofelijk boeiend, puur
Amerikaans, en één dag is veel te kort.
Ik citeer uit de National Geographic aug. 1982, (dus 7 jaar geleden) :
« Epcot Center :
Op de bol, zetten arbeiders aluminiumpanelen vast op het skelet van
Spaceship Earth, De 180 voet hoge geosphere
dat het belangrijkste onderdeel vormt van Walt Disney’s 800 miljoen dollar
Epcot Center (Experimental Prototype Community of
Tomorrow) [Experimentele Prototype Gemeenschap van Morgen] dicht bij
Orlando. Het zal laat dit jaar openen. [1982] De bezoekers zullen per spoor, in
die bol spiraalsgewijze omhoog rijden langs tentoongestelde voorwerpen die de
prestaties in communicatie onder de aandacht brengen. De reis wordt beëindigt
met ’n werveling door het planetarium hoog in de bol. Epcot zal ook het voedsel,
de koopwaar, en de culturen van vele landen demonstreren. Met zijn mede
attractie, het Magic Kingdom, zou Epcot 20
miljoen bezoekers moeten aantrekken per jaar.
Oorspronkelijk hoofdzakelijk landbouwgrond, heeft de midden sectie van Florida
een enorme stedelijke groei doorgemaakt, sinds de Walt Disney Productie een stuk
land kocht, tweemaal de grootte van Manhattan en een fantasieland creëerde dat
140 miljoen mensen sinds zijn opening in 1971 heeft gelokt. Andere multimillioen
dollar attracties volgden ; vandaag telt het gebied rond Orlando voor zowat 60
percent van alle kapitaalinvesteringen in de staat. »
Ik citeer uit een folder : (zoveel kan ik niet navertellen.)
Epcot Center :
Het heeft twintig jaar geduurd om Walt Disney World’s
Epcort Center te realiseren. Het is helemaal geen stad, maar eerder een
onderwijsthemapark propvol met aantrekkelijkheden die informeren en onderhouden.
U zult geen minuut vergeten dat Disney « imagineers »
hier aan het werk zijn. Een sophisticated serie van speciale effecten en
geautomatiseerde computersnufjes, met inbegrip van audioanimatronics
(driedimensionale geanimeerde figuren), de werkzaamheden op twee verschillende
themagebieden doet opleven : De toekomstige
Wereld en Showcase van de Wereld. Wat meer is, de meest prestigieuze bedrijven
van Amerika doen mee met dit project. Onder anderen General Motors, Exxon en
Kodak dienen als adviseurs en sponsors.
Gesitueerd 2 ½ mijl van het Magic Kingdom, Epcot wordt toegankelijk via een
monoraillijn.
« Tomorrowland :
De blik van het Magic Kingdom richt zich op
dingen-die-gaan-gebeuren in Tomorrowland, zesde en laatste « land »
van het Koninkrijk. Zie en voel wat het zou betekenen om deel te nemen aan een
missie naar Mars, of om een StarJet in de ruimte te besturen. De indrukwekkende
witte staalmassa, zichtbaar door het hele Koninkrijk, is de Ruimte Berg, (Space
mountain). Binnenin zijn vertoningen van RCA ruimte technologie, en een angstaanjagende achtbaanrit die een race door de ruimte simuleert. Wees er zeker van
om aan de sinistere waarschuwingsseinen aandacht te besteden, probeer de rit
niet als u een zwak hart of een gevoelige maag heeft. Het racen door de ruimte
is een « bashing, bonejangling »
ervaring eerder dan een zachte glijdende beweging. Vind in plaats daarvan, uw
weg naar de WEDWAY de Verhuizer van Mensen, een revolutionair systeem van
vervoer. De kleine auto's van de WEDWAY drijven op een kussen van
elektromagnetische kracht, zonder een buil of een kneuzing.
Verscheidene attracties in Tomorrowland zijn kosteloos open voor iedereen,
gesponsord door grote bedrijven. De shows zijn de doorgebrachte tijd de moeite
waard.
Alvorens het Magic Kingdom te verlaten, waarom niet een laatste blik werpen door
aan boord van de Spoorweg van de Walt Disney Wereld te stappen. Het cirkelspoor
omringt de volledige 100 acres van het Magic Kingdom, maar de reis neemt minder
dan een kwartier in beslag. De vier stoomlocomotieven die de open wagonnetjes
vervoeren zijn het echte ding. Gebouwd door Baldwin van Philadelphia in de jaren
'20 werden zij ontdekt, nog hard aan het werk, in het wild van het Schiereiland Yucatan in Mexico, in 1960. Na volledige restauratie, begonnen zij met hun nieuw
leven in het Magic Kingdom.
Future World :
Na het succes van het Magic Kingdom en zijn vele
landen, verovert de organisatie van Disney nieuwe terreinen bij de Future World
– de koninkrijken van communicatie, vervoer, landbouw, energie en creativiteit.
Reis terug in de tijd in de duizelingwekkend Spaceship Earth die de ontwikkeling
van communicatie afschildert. Na het spiraalsgewijs bewegen hoog in de
geodetische koepel die Epcot symboliseert, wordt u naar beneden geschoten naar
het Grondstation, het centrum van de bezoekerinformatie. Recht vooruit liggen de
tweelinggebouwen van Communicore, waar de tentoongestelde voorwerpen over het
Communicatie thema uitweiden. Hoor het laatste recente regionale en
internationale nieuws bij het Elektronische Forum en neem deel aan de Epcot
opiniepeiling, Let op het « Overzicht van de
Astuter Computer », een blik achter de scènes
bij de rol van computers in de verrichting van Disney World. Of leer over
experimentele Communicatie systemen in Futurecom.
Gegroepeerd rond Communicore worden de verdere attracties van Future World. Mis
het Exxon Gesponsorde Heelal van Energie show niet, voorgesteld in een uniek
reizend theater ; de zetels bewegen,
aangedreven door zonnecellen op het dak van het gebouw. Een spectaculaire film
(over energiebronnen, natuurlijk) wordt gevolgd door een reis door reeksen
stadia die de vorming van fossiele brandstoffen dramatiseren, volledig met
audioanimatronics dinosaurussen. The General Electric Corporation stelt
Horizonnen voor, een reis in de toekomst. De bestemmingen omvatten een
landbouwbedrijf waar de robots gewassen oogsten en een kolonie in de ruimte waar
de mensen zero zwaartekracht honkbal spelen.
World of Motion :
(General Motors)
brengt de geschiedenis van vervoer tot leven in een reeks
vignetten dat het hiaat van de holmens era en de stad van morgen overspant.
Zelfs de baby’s genieten van de ups and downs
van deze rit, een schouwspel dat de grillige recreatie van de Leonardo da
Vinci’s studio vertoont en de « eerste verkeersjam van de wereld ». Op zicht in
Transcenter is een verzameling van de recentste modellen van GM. »
PS *Als de menigten hier u overweldigen, kom na 3 p.m. terug. of zo.
Maar ja, je kunt niet alles na 3 p.m. zien en het
valt erg mee.
Goed, van Magic Kingdom hebben we alleen Tomorrowland
gezien, dat enorm spannend is, daar word ik echt ruimteziek als we naar Mars
vliegen, of door de ruimte schieten. (zie beschrijving hierboven) en verder het
hele Epcot Center met z’n Future
World, dat is eigenlijk teveel voor één
dag.
Epcot Center is nu allang klaar, en we
pakken het treintje, met echte stations en perrons, dat af en aan rijdt van de
vele parkeerterreinen naar de enorme ingang van Future Land. Gewapend met
plattegrond en drinken, gaan we eerst op een bank zitten. Hier heeft de monorail
ook een station : hij draait om Spaceship
Earth heen en vertrekt naar de Magic Kingdom om daar overheen te cirkelen.
Het is nog heel vroeg en voor de ingang van Spaceship Earth staat een enorme rij
wachtende vooruit te schuifelen, keurig in door hekken bepaalde slingerende
paden ; éérst buiten, dan overdekt en na een kwartier weer buiten aan de
andere kant. Zo nader je rustig in een half uur de toegangspoort.
Als eerste treden we het 60 meter hoge « Spaceship » binnen ; ingestapt in een
soort trein rijden we langs de menselijke communicatie, vanaf de oermens tot in
de verre toekomst ; alles in showcases uitgebeeld. Steeds hoger rijdend bereiken
we het planetarium. en nog hoger wanen we ons in de ruimte en kijken naar onze
aarde diep onder ons. Heel erg indrukwekkend.
Weer naar buiten gestapt lopen we naar rechts, naar « The Living Seas » : met
z’n 23 miljoen liters zeewater, is het het grootste aquarium ter wereld, het
bevat 80 soorten tropische vissen, o.a. haaien, dolfijnen enz. We gaan met een
hydrolator naar de bodem van de zee, en zien prachtige koraalriffen, zittend in
het « Coral Reef Restaurant » onder water, echt waar.
Naast « The Living Seas », bevindt zich « The Land »,.
Op een enorm scherm krijgen we eerst een indrukwekkende 3-dimentionale
film (zelfs een stukje Nederland) te zien ; daarna pakken we de « Living land
boat ride » voor een cruise langs ’n regenwoud, de
Afrikaanse woestijn, de Amerikaanse vlaktes en een boerderij uit lang vervlogen
tijden ; alles is groots opgezet en ziet er
echt uit. Ook krijgen we de belangrijkste gewassen van de wereld te zien.
Daarna
bespreken we pas de « Harvest Tour. »,
45 minuten lang krijgen we een boeiende rondleiding door een student biologie :
er schijnt ergens in Amerika een woestijn te zijn die hetzelfde zand heeft als
op de maan ! De plantjes doen het er niet zo goed in, maar ze willen ze bij een
volgende vlucht naar de maan meenemen. Daarom kweken
ze zoveel mogelijke plantjes op ’n zo klein mogelijk oppervlakte en dus zonder
aarde van onze wereld !
Na « The Land », zwerven we wat rond, bespreken het avondeten in
« Frankrijk », steken het grote plein weer over en besluiten « Horizons » in te
duiken.
Ik citeer uit ‘n folder :
« Horizons :
Uw voertuig neemt u mee op een ongelooflijke reis door de levensstijlen van de
21ste eeuw. Met een sterke luchtstroom vliegt u weg van Futureport, om de
wonderen te aanschouwen, bedacht door zieners uit het verleden, de
kanonskogelvlucht van Jules Verne's naar de maan, bijvoorbeeld. Door de wonderen
van micro- en macrofotografie ontvouwen zich nooit-eerder-geziene beelden van
de huidige wereld op het grootste filmscherm ter wereld.
Dan gaat u vier toekomstige habitat verkennen, de stedelijke omgeving van de
toekomst, een robotica bemand woestijnlandbouwbedrijf, een werkende
oceaankolonie en een ruimtestad, waar de asteroïde mijnbouw en de
zero zwaartekracht kristallen fabricage feiten
van het dagelijkse leven zijn. De rest van het avontuur is aan u ! U en uw
medepassagiers controleren welke toekomstig milieu zal worden onderzocht,
aangezien u uw eigen « nieuwe Horizon » kiest voor de finale. »
pffff, ik krijg bijna ruimtevrees ; ik durf
nauwelijks over de rand van ons wagentje te kijken, als wij met een waanzinnige
snelheid door de ruimte heen schieten, helemaal rondom ons.
Tegen 5 uur lopen we langs « Odyssey Restaurant », he ja, we zijn toe aan wat te
drinken. Na een lekkere kop koffie lopen we naar « The
World of Motion ».
Ik citeer uit ‘n folder :
« World of Motion :
Neem een « rib-tickling »
rit door de evolutie van het vervoer en zie waarom het juist
« fijn is om vrij te zijn. »
Het is ook opwindend. Ontdek hoe de vooruitgang van de mensheid direct
betrekking heeft gehad op wereldwijde innovaties in mobiliteit, en bekijk hoe
het vervoer van morgen het gezicht van onze steden zal veranderen. Gesponsord
door één van Epcot Center’s grootste Audio-Animatronics bedrijven, is de
Wereld van Motie inderdaad een bewegende ervaring. »
Daar stappen we weer in een perfect lopende trein, langs « het
transport door de eeuwen heen ».
Aan het einde
van de middag wandelen we van de « World of Motion »
via een leuk bruggetje naar het grote meer, waar de « World Showcase », omheen
gegroepeerd is. Al wachtende, genieten we met de jeugd mee
van een groep Disney figuren, o.a. Mickey Mouse en Donald Duck. Gelukkig komt er
gauw een boot, zodat we kunnen oversteken, en lopen langs vele landen ; het ziet
er enig uit, elk land heeft zijn eigen typische kleine stadjes. Japan met zijn
pagode te midden van Bonsaiboompjes en vijvers met enorme Koi karpers. Of
Marokko met zijn Minaretten en leuke pleinen vol mozaïeken.
En dan duiken
we, letterlijk, Frankrijk in, werkelijk, je waant je in Parijs met musette
muziek uit de ramen van de 1ste verdieping. Onze magen beginnen te
protesteren, gelukkig hebben we een tafel gereserveerd bij het Bistro de Paris.
Beroemde koks zwaaien de scepter over het restaurant, en alle kelners komen uit
Frankrijk en spreken slecht Engels ; het is een stage voor ze van 1 jaar. Ha,
lekker Frans spreken en het eten is verrukkelijk. Na afloop ’n echte espresso in
Au petit café, buiten onder een plataan en op smeedijzeren stoeltjes.
Vlakbij « Frankrijk » pakken we ’n bus naar de uitgang en het treintje naar onze
auto. Het is al aardig laat en we verlangen naar ons bed, na die wel bestede
dag. maar ons hoofd tolt ’n beetje van alle indrukken.
Dinsdag 23 mei –
verlaten we, na 3 nachten, alweer Orlando, rijden naar Daytona Beach pal naar
het noorden ; het is heerlijk warm en vochtig zo rond 31 – 33gr. C [mijn pakkie
aan], maar gelukkig voor Geert hebben we een goede airco ; we komen langs de
buitenwijken, die overal hetzelfde zijn, zien heel creatieve reclames en kopen
lekker fruit op een leuk marktje.
Ik citeer uit ‘n boekje :
« Zowat 60 mijl ten noorden van Cape Canaveral ligt
het « beroemdste Strand van de Wereld »,
zoals Daytona bekend staat. Dit is één van de populairste plaatsen bij
vakantiegangers vanuit het noorden. Het geeft ‘n wanhopig en versleten aanblik.
Hotels en motels met rode neon lichten, bieden tegen elkaar op met lagere
prijzen. Daytona is een koopjesstad. Er zijn restaurants die u een Coke voor 10
centen en een hamburger in een broodje voor een quarter aanbieden. Maar de Coke
is half water en de hamburger laat veel te wensen over. Het is een
motorrijderstad, met leer en chroom, de Hell's Angels scheuren door de straten.
De beste eigenschap van Daytona is zijn 23 mijl lang zandstrand, dat ook als weg
dient. (Om de zoveel weken wordt een geparkeerde auto door het hoge getijde
gepakt.) Vlakbij bevindt zich de inham waar Ponce de León, de ontdekker van
Florida, aan wal kwam. »
Op 4 Juli elk
jaar, wordt de 400 mijl antieke autorace gehouden bij Daytona International
Speedway. »
We slenteren wat op het strand,
dat nog niet erg vol is ; drinken wat op een leuk terras, maar trekken toch snel
verder naar St. Augustine. Het is een mooie tocht, helemaal langs de kust,
en
bij Ocean Fishing Pier in St. Augustine, stappen we uit en lopen op de pier ;
daar maken we een praatje met vissers. Eentje heeft net weer een haai gevangen
van 25 à 30 cm [en al zo’n gemene kop] en vertelt, terwijl hij het gelijk
fileert, dat als je in een restaurant « the catch of the day fish » bestelt, jij
de meeste tijd haai eet, en het best goed smaakt ook nog, als ze maar heel klein
zijn.
Weer in de auto gestapt, rijden we naar St. Augustine
om het te gaan bekijken. De auto staat bij de ingang van
Zorayda Castle en geïntrigeerd gaan we die eerst
bekijken. Het Alhambra in het klein ?
Ik citeer uit ‘n folder :
« Welkom bij Kasteel Zorayda, Amerika’s replica van het beroemde Alhambra,
Spanje’s beroemdste Moors paleis. Het Alhambra werd gebouwd door Moren in de
twaalfde eeuw aan de zuidkust van Spanje, in oud Granada. De Moren hadden Spanje
veroverd en er zes eeuwen over geheerst. Zij werden definitief verdreven in 1492
en het was daar in Alhambra, die ook als vesting diende, dat zij tot het laatste
stand hielden.
Franklin Smith, miljonair uit Boston, had door Spanje gereisd en was zo
overweldigd door de pracht van Alhambra, dat hij besloot een nauwkeurige replica
van één vleugel van het kasteel te bouwen. Daarna, in 1883, werd het Kasteel
Zorayda gebouwd, maar slechts één tiende van de originele grootte.
De meeste materialen in dit gebouw werden overgebracht vanuit Spanje. De donkere
tegels op de vloer kwamen uit Valencia, Spanje. De muren en de bogen zijn
gedupliceerd van de gevallen hoven van Alhambra. Er zijn veertig vensters in het
kasteel en allen zijn verschillend in grootte, vorm en kleur.
Abraham S. Mussallem, een Egyptische consul en collector, kocht In 1913 het
gebouw om zijn zeldzame collectie van over de hele wereld te huisvesten. Het
kasteel werd eerst geopend als gokcasino in de vroege jaren '20. Later, in 1936,
werd het opengesteld voor het publiek als toeristenattractie. Het interieur van
het Kasteel werd onlangs gebruikt bij het maken van de film « Illegally
Yours ». »
Het is ongelofelijk wat ze hier gepresteerd hebben en als we de gids vertellen
dat we de echte gezien hebben, raakt ze overenthousiast en vraagt ons honderd
uit. [Geert gefilmd, ik geen foto’s]
Weer naar buiten gelopen, stappen we in het « Sightseeing train ». Allemachtig
wat zit dat rot, véél te krap, keiharde en kaarsrechte bankjes en heeft het wel
rubberen wielen ? In elk geval geen vering, maar het stadje is beeldig.
Ik citeer uit ‘n boekje :
« Zowat 18 mijlen ten noorden van Marineland, is St. Augustine de oudste stad in
de Verenigde Staten (1565). De Spaanse architectuur, de mooie kerken en een
duidelijk koloniale atmosfeer maken een verschil met Florida’s
« Werelden »,« Wildernissen » en « aquaria. » Het interessantst gebouw is
Castillo de San Marcos, een Spaanse vesting die in 1695 werd voltooid. De
versterkte muren zijn op sommige plaatsen tot 12 voet dik. De voorwerpen uit die
tijd, die met het fort verbonden zijn, worden dagelijks tentoongesteld. Een
sightseeing trein zal u meenemen op een algemene toer door de historische oude
stad, en dan kunt u later terugkomen om de aantrekkelijkste gebouwen nog eens
te bekijken, zoals het Oudste Huis of het Oudste Opslag Museum. Deze draai-van-de-eeuw emperium is vol met duizenden fascinerende en authentieke
spullen uit die periode, veel van hen toevallig ontdekt in een pakhuiszolder. U
kunt oude dichtgeknoopte schoenen en kantkorsetten, speelgoed, poppen,
kruidenierswinkels, geneesmiddelen, bonnetten, fietsen, hoeden, kanonnen en
vele andere dingen zien. Potter's Wax Museum
verstrekt ononderbroken lezingen, die door een enorme verzameling aan
historische figuren in tableaus leiden. Het Lightner museum heeft een
interessante verzameling Victoriaanse en 19de eeuwse muziekinstrumenten.
Op zomeravonden wordt in het St. Augustine amfitheater, het oprichten van de
stad weer voorgesteld als openlucht spektakel in het Kruis en het Zwaard. »
Wat zijn Amerikanen trots op hun oud verleden ; maar bij St Augustine hebben ze
echt gelijk, het is vol mooie oude gebouwen en tevreden gaan we aan het water
genieten van een ijsje.
Maar we moeten verder, we gaan naar Georgia. Na een prachtige rit, helemaal
langs de kust, gaan we met een pont de John’s rivier oversteken. Het duurt wél
érg lang voor het pontje eindelijk aan onze kant verschijnt, maar de overtocht
is de moeite waard.
Daarna wordt het steeds vlakker en verlaten, tot we vlak voor Fernandina Beach
naar ’t westen rijden om de Interstate 95 op te zoeken. Het wordt langzaam
avond, en we hebben nog geen slaapplaats gezocht. Verder rijdend komen we tegen
6 uur in Georgia aan.
BYE BYE FLORIDA – HELLO GEORGIA.
N.B. is het
volgende een beetje teveel van het goede : dan sla je het gewoon over !
Ik citeer uit een folder :
« Georgia is een gebied met sterke contrasten en een grote verscheidenheid. De
feiten en de fantasie, het verleden en de tegenwoordige tijd co-existeren hier
met ‘n geniaal gemak. Scarlett O'Hara, Oom Remus en Pogo, alle inwoners van
Georgia, bewonen de zalen van fantasie ; Jim Bowie, John C. Fremont en Martin
Luther King, Jr., ook uit Georgia, blijven stilstaan in het rijk van historische
feiten. Terwijl kosmopolitisch Atlanta het huidige culturele, economische en de
regering vertegenwoordigt, zijn de 18de eeuwgebouwen van de Savanne en de
romantische Old-South atmosfeer het bewijs dat
Georgia het beste uit haar verleden levend houdt. »
De geschiedenis is boeiend, maar misschien toch iets
te uitgebreid :
« GESHIEDENIS :
Hernando de Soto's 1540 expeditie was de eerste
Europese vijandelijke inval in het deel van Cherokees’ en Creeks’ land dat
Georgia zou worden. Tegen 1566 had Spanje Franciscaner missies gesticht op St.
Simons, Jekyll Islands en het aangrenzende vasteland. Britse kolonisten uit het
noorden gluurden naar de Spaanse nederzettingen in Florida en Georgia, beslisten
dat een bolwerk tegen mogelijke aantasting vereist werd, en James Oglethorpe een
handvest voor een kolonie bij Savanne verleende. Hij was van plan de kolonie een
semi-utopian toevluchtsoord voor schuldenaars en deserteurs te zijn, op wie
Groot-Brittannië minachtend neerkeek.
Tijdens het decennium dat Oglethorpe met zijn groep Engelse, Schotse, Zwitserse
en Duitse Protestanten en Portugese Joden daar verbleef, diende hij het
verdedigingsdoel goed. Een territoriaal- en handelsgeschil met Spanje
culmineerde in de Oorlog van Jenkins' Ear (1739-43) ;
de overwinning van Oglethorpe bij de Slag van Bloedig Moeras in 1742 was het
keerpunt van de oorlog. Utopie, echter, werd niet zo gemakkelijk gewonnen.
Vernietigde industrieën, en de strikte sancties tegen de slaaf- en rumhandel
werden verruimd uit noodzaak. Oglethorpe en zijn beheerders gaven hun handvest
in 1745 over, zodat Georgia een Koninklijke provincie werd.
De nieuwe rijkdom veranderde het karakter van de kolonie door emigranten aan te
trekken uit Massachusetts, Virginia en de Carolinas. Zij vestigden zich
« upcountry » in
Piemonte en in de St. John Parochie aan de kust, waar hun individualisme de kern
van radicale gedachten werd, toen de Revolutie begon. Te welvarend om welke
grieven dan ook over zichzelf te hebben, werd Georgia opgezweept in twee bitter
tegengestelde kampen. Hoewel de Savanne en Augusta door Loyalisten werden
heroverd, draaide de wrede guerrillatactiek in het noorden uiteindelijk het tij.
De delegatie van Georgia verklaarde eenstemmig de onafhankelijkheid, maar partij
bitterheid verdween niet tot verscheidene jaren nadat een staatsgrondwet
ontworpen werd. Een essentiële polariteit bestond tussen de slaaf-eigenaars aan
de kust en Piemonte en de niet-slaaf-eigenaars en de mannen aan de grens. In
1807 hadden de pro-slaven « upcountry »
het kapitaal in Milledgeville veilig gesteld, maar de controverse steeg met het
Compromis van Missouri en de toelating van Kansas bij de Unie. In Januari 1861,
na de verkiezing van Abraham Lincoln, trok Georgia zich terug.
De Burgeroorlog in Georgia begon en ëindigde in Savanne. Toen de
vrijwilligers van Georgia de Federale verdedigingswerken van Fort Pulaski bij
Savanne grepen, een paar maanden vóór de afscheiding, was de staat rijk en
zelfverzekerd. Drie bloedige jaren later, toen Gen. William T. Sherman daar
stopte na zijn mars naar de zee, waren vier vijfden van de rijkdom van Georgia
en het grootste deel van zijn jonge mensen verdwenen.
In tegenstelling met de gevolgen op andere gebieden, was de wederopbouw in
Georgia vrij gematigd. Hoewel de vertegenwoordigers van de staat opnieuw het
Congres intraden in 1871, werd een huisregel grondwet tegengehouden tot de
Federale militaire interventie niet meer waarschijnlijk was. De scheiding bleef
een controlerende factor tot het Opperste Hof zijn besluit over de
schooldesegregatie in 1954 overhandigde.
Eén van de grootste leiders van de burgerrechtenbeweging, Rev. Martin Luther
King, Jr., kwam uit Atlanta. Zijn droom werd de norm die in de voortdurende
strijd voor gelijke rechten wordt gedragen. »
Vlak voor Brunswick gaan we op de Ocean Highway via 2 bruggen naar St. Simon
Island ; wat een boeiend uitzicht over de zee. Na heel veel moeite en vragen
vinden we de Frederica Road en stoppen bij de prachtige Sea Palms ; in het boek
van de AAA hebben we gelezen over korting voor leden, maar neen, daar hebben zij
nog nooit van gehoord ; ze hebben zeker nog kamers, vanaf $ 132,00 p.p., zonder
ontbijt en de greenfees ? neen daar weten ze niets van.
« There’s something for everyone at Sea Palms » maar niet voor ons.
Kortom, wegwezen. Jammer.
Tegen 7 uur gaan we weer op
pad, op zoek naar de Ocean Blvd en Seagate Inn ; ze hebben plaats, en we gaan
gelijk op stap om een leuk restaurant te vinden, want we hebben een gezonde
honger. We krijgen, eindelijk garnalen puur, zonder poespas, gaan nog wat
wandelen en vroeg naar bed.
Woensdag 24 mei – gaan we op
zoek naar een ontbijt, langs allerlei zomerhuisjes ; dit is echt een badplaats,
maar nog niet vol in mei. We vinden een enig plaatselijk café, waar we lang
blijven kletsen, zelfs over politiek, met schilderachtige figuren onder het
genot van ’n Amerikaans ontbijt : sloten koffie, eieren met griesmeel ( ?),
getoast bruin brood en vruchten. Het weer is niet geweldig, zodat we om 10 uur
besluiten verder te trekken naar het noorden tot Newport, waar we de door de AAA
aangeraden scenisch Highway 121 nemen ; hopelijk kunnen we overnachten in een
Cabin in het Magnollia Springs State Park in Millen. Het is inderdaad de moeite
waard ; prachtige vergezichten over heuvels, dan weer door bossen en langs
riviertjes. Veel interessanter dan de kustweg, waar je tussen hoge heggen rijdt
en dus niets ziet. In Magnollia Springs State Park aangekomen, blijkt alles
gesloten, zelfs geen beheerder ; we vinden wel een folder waaruit blijkt dat het
op 1 juni open gaat. Gelukkig is het aquarium wel open en erg boeiend, maar daar
kunnen we niet slapen.
Na een fijne wandeling door die stille bossen, af en toe
verstoord door een hele schoolklas, rijden we verder noordwaarts langs een
motel, Magnolia Springs, hé, remmen, keren, ze hebben plaats ; daar brengen we 2
heerlijke stille nachten door. ’s Middags blijf ik met een goed boek bij het
zwembad zitten, terwijl Geert er vlakbij gaat golfen op een leuke 9-holes baan ;
daarna komt hij weer bij mij zitten, we zwemmen wat en eten in een vreselijke
tent ; wat zijn er toch veel dikke mensen.
Donderdag 25 mei – is het
golfen en zwemmen geblazen. Tussen de middag nemen we wat sandwiches in het zeer
primitieve clubhuis, en ’s avonds vinden we een gezellig en leuk restaurant, nou
ja, leuk : geen alcohol in dit mormonen dorp ; zelfs de winkels verkopen geen
alcohol, en dat hebben we meer gezien in Georgia ! De garnalen zijn helaas
verpest door een enorme laag gefrituurde meelpap, die we er helemaal afpellen ;
ze zullen wel gedacht hebben, ons bord lijkt nog voller als we klaar zijn. Ook
hier kun je alles vanuit je auto doen, zelfs de bank heeft een apart loket
hiervoor.
Vrijdag 26 mei – vertrekken we
om 7.30 u voor de laatste ruk van 400 km.
Nog steeds op die mooie weg en met prachtig, warm weer, komen we langs Augusta :
dé beroemde golfbaan, waar we zelfs niet mogen kijken ; ach, we rijden toch
door het nietszeggend stadje en verder naar ’t westen, langs Madison.
Ik citeer uit een folder :
« Madison :
Opgenomen in 1809, werd Madison beschouwd als één van de schilderachtigste
steden op de stagecoach route van Charleston naar New Orleans. Dat zijn ante
bellum huizen vrijwel intact blijven is grotendeels toe te schrijven aan de
inspanningen van U.S. Senator Joshua Hill. Toen Gen. Sherman’s Union
forces Madison naderden in November 1864,
werkten Hill en twee andere mannen om de stad de toorts van de generaal te
sparen. Slechts het treindepot, een katoenbedrijf en een doekfabriek werden
verbrand.
Vandaag wordt Madison gekenmerkt door zijn goedbewaarde ante bellum gebouwen.
Morgan County Courthouse in het centrum van de stad is een mengsel van formele
en landschappelijke architecturale stijlen. Veel van de historische huizen zijn
open tijdens de jaarlijkse tours van Madison in Mei en December. »
In Madison heerst ineens weer de sfeer van oude plantages, die we gemist hebben
in het moderne Amerika. Ze zijn overigens enorm trots op hun verleden en doen er
alles aan om het te behouden. We stappen zo’n oud plantagehuis binnen, waar nu
een winkel gevestigd is : het is heerlijk neuzen tussen al dat klein antiek. Een
kamer is helemaal vol met oude kerstversieringen. Trouwens overal in Amerika heb
je winkels met uitsluitend kerstartikelen, waar leven ze van ?
Tegen lunchtijd arriveren we in de buurt van Atlanta.
Ik citeer uit een folder :
« Atlanta :
Atlanta, de hoofdstad van de staat Georgia is het commerciële en
transportcentrum van het zuiden van Amerika.
Wereldstad Atlanta met een bevolking van twee miljoen zielen is een
vriendelijke, internationale stad. Lang de commerciële leider van het « oude
zuiden »
en door recente ontwikkelingen enorm uitgebreid.
Hartfield Internationaal Vliegveld ligt op 30 minuten rijden vanaf het centrum.
Het is 's werelds grootste terminalcomplex en het tweede drukste vliegveld in de
wereld na Chicago's O'Hare. Van hieruit zijn 140 steden in de VS en daarbuiten
verbonden. »
Door het AAA Tourbook vinden we
het ideale Knights Inn ; Geert boekt een kamer aan de straatkant, en terwijl hij
de koffers al uitpakt loop ik naar de receptie en vraag een kamer aan het
zwembad, « no problem, same price », alleen, Geert is eerst ietwat boos. Ik duik
gelijk het zwembad in, Geert komt er wat aarzelend achteraan, heerlijk water,
Atlanta heeft een zonnig warm klimaat, het is nu rond 28 gr.
Dan gaan we op zoek naar Stone Mountain Park, we willen de enorme beelden zien,
gegrift in graniet.
world’s largest carving
Ik citeer uit een folder :
« GEORGIA'S STONE MOUNTAIN :
Het park is waar de figuren van Robert E. Lee, Stonewall Jackson, en Jefferson
Davis zijn gesneden uit het grootste granietblok ter wereld.
Er zijn stoeltjesliften, een spoorweg, het automuseum, een rivierboot, de
spelboerderij, het golfen, het tennissen, de carillon en de
Stone Mountain Inn. Stone Mountain kan het
beste als « berg van de pret » worden beschreven ! »
We bereiken het via het hek in het westen : ongelofelijk indrukwekkend. Na wat
oriënteren, rondrijden, parkeren we vlak bij die enorme beelden en belanden in
de zoveelste cafetaria waar ik mijn 100ste ( ?) Cola bestel en wat
laffe happen. Aldus gesterkt
stappen we weer in de bloedhete auto, op zoek naar de golfbaan ; via een brug
belanden we bij de oostuitgang, daarna via een onmogelijk (en dus verkeerd)
weggetje, zitten we ineens op de golfbaan ! Oeps snel keren en na
eindeloos zoeken, vinden we gelukkig de enorme parkeerplaats, clubhuis en
gezellige bar. Geert kan ’n kwartier later al starten, samen met een Amerikaan.
Ik blijf met mijn spannend boek achter op een leuk terrasje, met uitzicht op de
baan ; het vers geperste sinaasappelsap is goedkoper dan Cola. Wat mij in al die
weken is opgevallen : ik wil geen ijs en krijg, voor dezelfde prijs, mijn glas
helemaal gevuld met Cola ?
Eindelijk vind ik een goede « opzet » zonnebril in de golfshop. Ook wandel ik
naar de « beach », waar ik heerlijk onder een boom ga zitten.
Tegen half acht terug in het
motel, ga ik nog even naar het zwembad ; het bij de balie aangeraden restaurant
blijkt tot 8 uur te serveren, gelukkig, want het lijkt ons afschuwelijk. We
belanden bij een Chinees, die o.a. zalige garnalen heeft, in een oergezellige
ruimte. De jenever is op, heeft precies tot Magnolia Spings geduurd.
P.S. het lukt me aardig met chopsticks.
Zaterdag 27 mei – laatst
Amerikaans ontbijt in een cafetaria-achtig pannenkoekentent, waar je eindeloos
op je beurt moet wachten tot er een tafel vrij komt. Het eten is goed.
Na het uitchecken rijden we naar Atlanta en komen vrij snel langs een gigantisch
Cash & Carry Golf and Tennis Shop. Daar raken we een hele hoop tijd… en geld
kwijt : nieuwe schoenen voor beide, nieuwe Big Bertha (golfstok) voor Geert,
sokken voor mij, handschoen voor Geert en 2x 15 golfballen, alles
« spotgoedkoop ». Voldaan rijden we verder naar het zuiden bij Ponce de Léon,
dan langs mooie parken ; in het Lake Wood Park wandelen we ’n tijdje voor het
laatst rond, voor we naar het vliegveld gaan, de auto inleveren, en véél te
vroeg inchecken. Het wordt rondhangen in een vrij aardige bar, helaas met te
koude airco, maar lekkere popcorn. Eindelijk [nou ja, liever niet eigenlijk]
mogen we instappen voor de laatste lange vlucht, waar Geert heerlijk slaapt en
ik lees.
Zondag 28 mei – stijgen we in
Brussel voor de 12de keer in 3 weken weer op, voor de laatste poot
naar Schiphol, gelukkig maar 40 minuten vliegen, en wat heerlijk om Irène weer
te zien, en naar huis gebracht te worden.
terug naar begin van
pagina 
.jpg)
.jpg)
