Bijgewerkt op 28-09-2011

USA - New Orleans
(6 t/m 13 mei 1989)

Daarna 1 week in California en 1 week in Florida-Georgia

Klik op een miniatuur om de foto te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.

Zaterdag 6 mei – vertrekken we voor 3 weken naar Amerika. De eerste week hebben Geert en onze zoon Emile een Röntgen congres in New Orleans. Esther en ik gaan uiteraard mee. New Orleans, dat heb ik altijd al willen zien.
Heel vroeg op, brengt Paul ons weg naar Schiphol, voor de eerste vlucht met de Cityhopper naar Brussel. Na de gebruikelijke taxfree inkopen, fles jenever voor Marina en Joost, dochter van Pim en Christine Kreek, die in LA wonen, en voor onszelf, waar we de hele tijd mee overbruggen met liters Cola, stappen we welgemoed voor de lange oversteek met de Sabena in het vliegtuig, vertrek 11.30. Het lawaai valt heel erg tegen en we blijven wel érg laag vliegen ? tot, via de intercom, de piloot aankondigt dat het luik van het rechter voorwiel niet wil dichtklappen en we dus terug moeten naar Brussel ; eerst moet echter het grootste deel van de brandstof boven zee geloosd worden en dat neemt zeker 25 minuten in beslag ; we zien het langs stromen via de raampjes, dat kan toch niet erg milieuvriendelijk zijn en dan maar terug. Met een bonnetje voor één verfrissing worden we, zonder verder bericht, aan ons lot overgelaten ; later bleek dat we bij de Sabena balie ook een lunchbon hadden kunnen krijgen, aardig toch dat ze dat niet vertelden. Wat duurt wachten dan lang. Op de borden alleen « vlucht x verlaat », tot er ineens verschijnt « vlucht x 16.45 » → 16.55 → 17.05 → 17.20 → en dan de werkelijke vertrektijd 17.30. na 6 uur is dat luik gerepareerd en de tanks weer gevuld. Ik hoor iemand zeggen : « SABENA such a bloody experience never again. »
Na een prettige, voor mij slapeloze vlucht, met lekkere hapjes, waardeloze films, maar een goed boek, maken we een tussenlanding in Boston en nog de laatste « poot » naar Atlanta. De klok is ondertussen 8 uur teruggezet en met het heldere weer hebben we een fantastisch uitzicht over de « duizenden » lichtjes van het vliegveld en de Highway waarover we gaan landen.

We hebben ± 6 uur in Atlanta [toeval ?, lotsbeschikking ?] en zijn behoorlijk somber over de aansluiting, maar in het vliegtuig wordt al omgeroepen dat de mensen met aansluitende vluchten, als eerste moeten uitstappen en begeleid zullen worden ; alle vliegtuigen wachten, dure grap voor Sabena. Daar krijgen we onze eerste indruk van « American efficiency » : binnen 20 minuten van het ene vliegtuig in het andere, met zelf in- en uitchecken van je eigen koffers, plus de immigratie ; met inzet van ongelofelijk veel grondpersoneel, op elke hoek één, worden we in de goede richting geleid. Geweldig. 20 minuten later gaan we voor de 5^de keer op één dag de lucht in, met de « Wide-Ride » Boeing 727 van Delta Air Lines.

De volgende beschrijving kon ik niet weglaten.

   « MEESTER PILOOT Waren Carroll droeg de open glimlach van een kind bij het omhoog reiken, om zijn vingers rond een versleten houten handvat te sluiten en hard neer te trekken. Een geiser van stoom barstte van de halve­maanmond los van het fluitje en de Delta Queen (hierboven) hief haar stem op, de beroemde stem van Mark Twain’s grote Mississippi, majestueuze, prachtige Mississippi, rollend met zijn mijlen breed getijde dat in de zon glansde… « in New Orleans weten zij wat dat geluid betekent » zei de loods, « Stoomboot comin ! de laatste, maar wij komen eraan ! » Met de waardigheid van ouderdom, zwaaide de 44 jarige Koningin zich af van de steiger in Vidalia, Louisiane, ver upriver van New Orleans, waar zij de nacht had doorgebracht vastgebonden aan wilgenbomen. Op de brug, de stem van de grote Kapt. Ernest Wagner die hart schreeuwde : „Hard naar rechts ! Half vooruit ! Plak haar achtersteven in de werveling, en de rivier zal ons rond trekken. » Met ’n snelle tred, verpletterde het enorme rode rad het water, schuim achter ons latend, als de sneeuw en de regens van miljoenen vierkante mijlen. Wij voeren op een enorme golf die mensen eeuwenlang zuidwaarts heeft gedragen, Fransen met bont in houten kano’s, opschepperige « Kaintucks » in open boten en keelboten gevuld met spullen van een onontgonnen land, kapiteins op stoomboten die tot aan de schoorstenen bepakt waren met balen katoen. Hun bestemming was nu de mijne : New Orleans, deze stad met een Mediterrane karakter, waar mensen van vele culturen : Frans, Spaans, Amerikaans, Afrikaans, een bijzondere manier van leven hebben gecreëerd. »

Klik op een miniatuur om de foto te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.

Rond 11/12 uur ’s nachts, voor ons 7/8 uur ’s morgens, we zijn ons tijdsgevoel kwijt, landen we in de warmte van New Orleans. We treffen een aardige taxichauffeur uit Shri Lanka, die zich kennelijk moeilijk kan handhaven in zijn beroep te midden van alle Amerikanen ; aangekomen in ons hotel in het French Quarter, bespreken we gelijk de terugweg bij hem voor een week later.

Om een uur of 1 komen we in het Bienville House, ’n gezellig ouderwets hotel ; onze kamer op de 4^de verdieping heeft een enorm terras. Gelukkig kunnen we gelijk gaan slapen in een prima kamer, met op de achtergrond een jazztrompet.

Zondag 6 mei – lopen we, met een plattegrondje, naar de Riverwalk, op zoek naar een ontbijt, en belanden op een gezellig terrasje waar je iedereen tegenkomt.

Na het inschrijven bij het Convention Center, treffen we Emile en Esther die al wat langer hier zijn ; echt heel erg leuk zo met z’n viertjes. We gaan op een terrasje zitten genieten van de bedrijvigheid op de Mississippi ; zien de grote, ouderwetse radarboten varen, waarmee we later naar de Zoo zullen gaan, en luisteren naar onze ervaren kinderen. Het is een heel groot, modern plein met ‘n prachtige felgekleurde mozaïekvloer en een grote ronde fontein in het midden ; rondom kiosken en het overheersende Hilton met 27 verdiepingen. Daar begint de Riverwalk arcade, een halve mijl lange marktplaats, met meer dan 200 winkels, restaurants en cafés.

Ik kreeg er wat van v.d. vraag « what is Aerdenhout » en vele Amerikaanse vrouwen vielen over « spouse/companion »
’s middags gaan we met een georganiseerde bustoer New Orleans bekijken.
Ik citeer uit hun folder :
   « Zondag, 7 mei :
   Overzicht van New Orleans, 1-4 p.m. Maak een wervelende tocht door New Orleans met ‘n gecharterde bus. De reis gaat door de beroemde Vieux Carré en het Jacksonplein, het hart van oud New Orleans en zijn omgeving, dan op Esplanade Avenue, een mooi voorbeeld van de 19de eeuwarchitectuur waar u de herenhuizen van Creoolse handelaars zult zien genesteld tussen 100 jarigen eiken. Van daar gaat de reis verder naar St. Louis begraafplaats, vaak genoemd de « stad van de doden » wegens zijn bovengrondse graven. Daarna gaat de tocht verder naar Bayou St. John, waar u Pitot Huis zult bekijken, een authentiek hersteld plantagehuis in de Brits-Indische stijl, uit de 18de eeuw, en dan verder naar het mooie Pontchartrainmeer, dat door de langste brug van de wereld wordt overspannen. Naar beneden rijdend komt u in de Universitaire sectie, ‘t thuis van Tulane, daar zult u grappige streetcars, door paarden getrokken suiker­goedwagens, en een verbazende verscheidenheid aan architecturale stijlen zien. Last but not least, zult u door de weelderige pracht van het Tuin District rijden en terugkeren bij het hotel via het centrale businessdistrict. Prijs: $20. »

De bus gaat als eerste naar de Vieux Carré, langs allerlei kleine straatjes met die kanten balkonnetjes ; we rijden ook langs Emile’s en Esther’s hotel, de onze ligt leuker, en overal zie je muzikanten op trompetten spelen, ook heel kleine jongetjes ; de sfeer is nauwelijks te beschrijven, het voelt Frans aan en toch weer niet. Achterop de aanzichtkaart van Bourbonstreet vond ik een leuke legende :
   « het was hier, volgens ‘n lokale legende, dat de piraten Jean en Pierre Lafitte, die zich als smeden voordeden, zich bezig hielden met het smokkelen van ladingen « Zwart Goud » naar de stad. »

Dan stoppen we bij een begraafplaats. Het is wel een heel indrukwekkende « city of the dead », namelijk, de grond is zo drassig, dat de mensen er niet in begraven kunnen worden. Volgens overlevering bevat het graf no. 1 de botten van Marie Laveau, de beruchte voodookoningin. Bezoekers zetten nu nog steeds kruisen op haar graftombe « for luck ».

Overal zie je die leuke koetsjes, waarbij de mannen rustig slapen in afwachting van klanten. Dan rijden we door de moderne stad, op weg naar het Pontchartrainmeer, met de langste brug op de wereld, 2383 mijlen, waarvan 8 mijlen uit het zicht zijn van land.

Als laatste bezoeken we het Pitot Museum, een plantage uit de 18^de eeuw in Bayou St.John. Je waant jezelf weer helemaal begin 1800, als je dit prachtig gerestaureerd huis bekijkt. Op de terugweg rijden we langs de buitenwijken ; ook hier heeft het kleinste huisje 2 schommelstoelen op een veranda.

’s Avonds slenteren we door de « vieux carré » op zoek naar een restaurant en belanden bij Mr. B’s aan de Royalstreet ; Mr. B’s is de zoon van de beroemde Brennan. Bij Mr. B’s komt je naam op een groot blocnote, je gaat aan de bar zitten en ± ¾ uur later wordt je naam omgeroepen. Geert’s veal en mijn seafood zijn zalig, absoluut het wachten waard.

Maandag 8 mei – word ik in mijn hotel opgehaald om oude plantagehuizen te gaan bekijken.
Geert heeft een golfwedstrijd :
Ik citeer uit hun folder :
   « Golf Toernooi :
   Het jaarlijkse golftoernooi zal gehouden worden bij de Engelse Turn Country Club op 8 mei. De baan is ontworpen door Jack Nicklaus en is de thuisbasis voor de USF&G New Orleans Open. De bussen zullen het New Orleans Hilton Riverside and Towers om 11 a.m. verlaten. en om 6 p.m. terugkeren. Er zal een buffetlunch om 11:30 a.m. zijn en een shotgun start om 12:30 a.m. De deelnemers moeten hun eigen golfclubs en schoenen brengen. De prowinkel en clubhouse zullen open zijn, en er zal een bar zijn. De prijs voor de golftoernooien is $75 en omvat vervoer, middagmaal, greenfees en prijzen. »

Maar nu mijn bustoer.
Ik citeer uit hun folder :
   « Maandag 8 mei :
   Plantages van Oud Louisiana, 9 a.m. - 4 p.m. De gecharterde bussen zullen u bij het hotel ophalen voor een toer langs de plantages van Louisiana’s verleden. Uw eerste stop is het Huis Houmas, de trage, langzame setting van de thriller van Bette Davis « Hush, Hush, Sweet Charlotte, » en eens het middelpunt van een 20.000 acres suikerplantage. U zult ook Nottoway, het grootste plantagehuis van het zuiden bezoeken. Te midden van de verfijnde grandeur van dit Amerikaanse kasteel uit het zuiden, zult u aan een creoolse middagmaal deelnemen. De bussen zullen u aan het eind van de toer terugbrengen naar uw hotel. Prijs: $37.
   Scenische rit door cipresmoerassen, langs het meer Fontchartrain.
—   Reizend op de oude weg langs de Mississipirivier naar de plantage van het HUIS HOUMAS. Bezoek van het herenhuis.
—   We bekijken TEZCUCO plantage, alvorens de rivier op de grote Sunshine Brug over te steken om bij NOTTOWAY plantage aan te komen waar een uitstekende lunch in de elegante eetkamer wordt opgediend. Menu: keus uit Jambalaya, Garnalen étouffées of Kippenborst, 2 Groentes, Dessert, Koffie, en een glas wijn (alles inbegrepen).
—   Bezichtigen van het herenhuis, de grootste plantage van het Zuiden, prachtig hersteld in zijn originele glorie.
—   Al terugrijdend naar het heden en naar New Orleans reconstitueren wij de geschiedenis van de Cajun mensen. »

Het is een mooie tocht naar het zuiden, die vooral erg boeiend wordt, als de weg over de moerassen rijdt. De chauffeur parkeert even de bus, zodat we uit kunnen stappen en over de leuning naar beneden kijkend, alligators in de zon zien liggen, dan stappen we weer in en komen bij de oude Mississipirivierweg ; oh wat mooi. golvende weilanden zover je kijken kunt, met imposante witte huizen.

Eentje gaan we nu bekijken, Houmas House, waar we een leuke rondleiding krijgen ; de gids vertelt o.a. dat de sierlijke wenteltrap, 3 verdiepingen hoog, zelfdragend is, iets ongelofelijks voor het begin van de 17^de eeuw. Ook vertelt ze veel over het leven uit die tijd, bv. de jonge ongetrouwde vrouwen en jonge mannen sliepen in verschillende huizen : de mannenhuizen heetten garçonnières. Het is heel erg warm en dus heerlijk om in de schaduw te wandelen in dit prachtige park. Hier zien we ook voor het eerst die merkwaardige oude eiken met het Spaanse mos.

Tezcuco doet me denken aan een « gewoon » landhuis, wel is waar met heel veel bijgebouwen.  Het moet heerlijk zijn geweest om hier op te groeien. Het is prachtig gerestaureerd in al zijn glorie en grandeur, evenals de andere twee die we vandaag bekijken. Louisiana mag trots zijn op haar verleden, behalve op de slavernij dan.

Nottoway. Wauw. wat mooi. onvoorstelbaar dat hier één familie woonde. Het is nu een restaurant met inn.

Tegen 18 uur komt Geert ook terug in het hotel, vol verhalen over het golftoernooi. We hebben met verschillende radiologen afgesproken om vanavond aan boord van de Creole Queen te stappen voor een avond cruise.
Ik citeer uit hun folder :
   « Avond op de Mississippi, 7:30 - 10 p.m. Maak een nostalgische trip langs « Ole Man River » en wees getuige van de geschiedenis en de opwinding van één van de oudste steden in het zuiden. Wandel een korte afstand van het hotel naar de Mississippi Rivierboot Creole Queen. Een jazzband zal u welkom heten bij het inschepen en u tijdens de excursie onderhouden. U zult getrakteerd worden met New Orleans hors d'oeuvres en open bars. Een banjospeler zal op de dekken voor uw plezier spelen. Prijs: $52. »

Het is wel een heel bijzondere ervaring om op zo’n oude boot langzaam over de Mississipi te glijden ; het weer is heerlijk warm, zonder wind, zodat we de hele tijd aan dek blijven ; de drankjes zijn prima, de hapjes iets minder, maar de gezelligheid kent geen grenzen. Natuurlijk kijken we geboeid naar dat enorme rad, dat zich kreunend door het water heen zwoegt. Als kind in Genève, kon ik er uren naar staren ; ook Genève is apentrots op haar radarboten,

En dan eindigt een fantastische tocht met het mooiste wat je je kunt voorstellen, de verlichte stad weerspiegelt op het spiegelgladde wateroppervlakte.
Zeer voldaan wandelen we naar het French Quarter en ons hotel ; op alle hoeken en in elk café klinkt jazzmuziek, we moeten gewoon ergens naar binnen gaan, het gaat in je bloed zitten en ik wil niet meer weg.

Dinsdag 9 mei – nemen Renate, Esther en ik, na een heerlijk ontbijt in de warmte van het zuiden, de New Orleans Streetcar en rijden langs contrasterende gebouwen, uiterst primitief naast hypermodern, naar het noorden ; we gaan shoppen in het enorme « Shopping Centre of the city », vlakbij de Superdome. werkelijk alles kun je daar kopen ; het is een stad op zichzelf.

’s middags zwerf ik in m’n eentje door le Vieux Carré met ’n plattegrondje in de hand, drink een kopje thee op de patio van Brennan, en loop tot de French market ; wat een sfeer, ik zuig alles in me op.

’s Avonds hebben we met Esther, Emile en Martijn van Dam afgesproken bij Maximos, waar Esther en Emile toevallig gisteren ook gegeten hebben. Daarvoor moeten we de hele French Quarter doorkruisen tot aan de markt, wat absoluut geen straf is, die sfeer ; de gegrilde zalmmoten zijn heerlijk en eindelijk eens de deur naar buiten open, geen airco.

   « Won't you come along with me, down the Mississippi... » Pak, handen klappend, het ritme op van traditionele jazz bij de Préservation Hall in het French Quarter van New Orleans. Met een dollar die men in een mand bij de deur laat vallen koopt men de toegang, en een niet-alcoholische drankmachine verstrekt de nodige verfrissing. Deze zaterdagnacht menigte vult de banken en keukenstoelen en vlijt zich op de vloer om de band van de trompetman Kid Thomas Valentine te horen. De portretten van jazzartisten versieren de muren. (dit is vóór 1971) »

Na die heerlijke zalm slenteren we verder door de warme avond, omgeven door flarden jazzmuziek, die ons van alle kanten bereiken. Natuurlijk kan een biertje er nog altijd bij, zodat we proberen bij de Préservation Hall naar binnen te gaan, maar het is nog rijen dik, buiten op straat.

Iets verderop, hoek Bourbon- / St. Peterstreet is er een soort café/brasserie waar we naar binnen stappen ; gelukkig zijn er nog wat stoelen vrij zodat we intens kunnen gaan genieten. Ook in Bourbonstreet wemelt het van de cafeetjes en krijg je een kakofonie van geluiden over je heen. Heerlijk.

Woensdagdag 10 mei – loop ik, met Geert mee naar het Convention Center, om ergens te ontbijten en daar komen we Renate Schütte tegen ; ze neemt ons mee naar Mother’s  in de Poydras street. Ik neem een enorme blueberry and pecans muffin met koffie en heb daar teveel aan. De verdere dagen ontbijten we daar met muffins, hm.

Daarna gaan Renate en ik lekker griezelen in het Voodoo museum. We komen in 2 hele kleine kamertjes terecht, helemaal vol met ‘n altaar, brandende kaarsen in allerlei kleuren met verschillende betekennissen, katholieke relikwieën en doorgeprikte stropoppetjes. We kopen er niets, al is het best moeilijk.
Tegen half 12 lopen we, via Canalstreet, naar de Riverwalk om Henri en Geert te treffen. Het weer wordt erg dreigend, als we het maar droog houden, we gaan namelijk de Audubon zoo bekijken.
Ik citeer uit hun folder :
   « Woensdag 10 mei :
   Toer naar de Dierentuin van Audubon en Riviercruise, 12:30 - 5 p.m. Na een korte wandeling vanaf het hotel, zult u aan boord gaan van de authentieke raderboot Cotton Blossom voor een 7 mijlcruise naar de Dierentuin van Audubon, één van de beste dierentuinen in de natie en ‘n thuis voor meer dan 1.200 dieren. In de tentoonstelling van Louisiana Cipresmoeras, zult u levendige voorbeelden van het wild van Louisiana zien, zoals alligators, schildpadden, en nutria zien. Terwijl u in de dierentuin bent, ontvangt u een picknickmand waarvan u onder de eiken zult genieten, omringd door vele bonte en bevederde vrienden. U zult door de bussen naar uw hotel teruggebracht worden. Prijs: $31. »

Helaas begint het te regenen als we ons net goed en wel op het bovendek hebben geïnstalleerd, maar dit is niet Suriname, om maar wat te noemen, het wordt dus onaangenaam koud en de mannen vluchten naar binnen ; bedekt met afschuwelijke, knaloranje poncho’s, die de kou wel buiten sluiten, blijven we tot de zoo zitten.
Gelukkig knapt het helemaal op als we uitstappen ; als eerste pakken we een plattegrond van de zoo, mijn hemel, hoe groot is dit wel ? Als er een treintje vlakbij ons stopt, stappen we direct in.
Ik citeer uit hun folder :
   « de Spoorweg van Mombasa :
   Verken de Dierentuin op de gemakkelijke manier aan boord van de opwindende Mombasa Spoorweg. De nieuwe, uitgebreide route neemt u langs de Weiden van de Wereld, de Zuid-Amerikaanse Pampa's en het Australische Binnenland, met daar tussenin haltes bij de Reptiel Ontmoetingsplaats en het Moeras van Louisiana, waar u kunt uitstappen en op eigen tempo rondkijken. De kaartjes kunnen bij het station van Mombasa worden gekocht, tegenover de ingang van de Wereld van Primaten, of direct bij de conducteur. De treinen vertrekken van het station om de 15 minuten. »

Geert  heeft heel veel dia’s gemaakt, maar ik geen foto’s.
Hier nog wat gegevens :
   « Wat is een bedreigde soort ? 
   Die in de wildernis met uitsterven wordt bedreigd. De dierentuin is vaak het laatste heiligdom, het toevluchtsoord, of de broedplaats voor deze soorten.  De Dierentuin Audubon zorgt voor 371 soorten dieren, vogels, en reptielen, waarvan ongeveer 25% op de bedreigde lijst staan. Het stelt ook bijna l.000 soorten planten in de Dierentuin tentoon, waarvan vele op de bedreigde lijst staan.
   De Karren van de safari :
  Deze « Tentoongestelde voorwerpen op Wielen », op diverse plekken rond de Dierentuin, vertonen aan dieren verwante artefacten. Wees er zeker van om onze Vrijwilligers aan te spreken opdat ze u over hen vertellen. »

En dat doen we natuurlijk.
Kortom, het is een goed bestede middag.
Terug in ons hotel is er net tijd om even lekker uit te rusten, dan moeten we ons weer optutten. We worden boven op het World Trade Center verwacht voor een groots ontvangst.
Ik citeer uit hun folder :
   « Woensdag, 10 mei 7-10 p.m. :
   Avond, uitkijkend over de Mississippi. Loop over de straat van het Hilton naar de Plimsoll Club, één van de meest spectaculaire privé faciliteiten van New Orleans. Het is gevestigd boven op het World Trade Center (Centrum van de Wereldhandel), van daaruit heeft men een adembenemende panoramische zicht op de stad. U kunt diep onder u de drukke Canalstreet zien of draai naar een caleidoscopische havenscène, die zeeschepen, cruiseschepen, en vrachtschepen zou kunnen omvatten, die vlaggen van rond de wereld meevoeren. De Galvez zaal zal het prachtig middelpunt zijn voor het nippen aan een cocktail en het proeven van de elegante hors-d'oeuvres van New Orleans, terwijl u geniet van de muziek van een begaafde pianist. Het diner zal in de elegante, met kristal en damast versierde Versailles Zaal worden opgediend: Prijs $75. »

   « Terwijl u van de pracht  van uw omgeving geniet, ligt een overzicht van afgelegen plaatsen aan uw voeten, aangezien de oceaanvloten van alle naties aankomen en vertrekken uit de haven. »
   « De Feiten en cijfers over de fabelachtige TOP OF THE MART van New Orleans :
   De Top of the Mart is strategisch gevestigd boven op het World Trade Center en overziet het Rivergate Tentoonstelling Centrum, het New Orleans Centrum van de Overeenkomst, de Spaanse Plaza, de Rouse Riverwalk en de Jax Brouwerij. (1 foot = +/- 30 ½ cm)
   Hoogte                   407 ft
   Snelheid                 3 ft p. min. – 1 revolutie  p. 1 ½  uur
   Diameter                100 ft
   Omtrek                   315 ft
   Capaciteit               500 personen. »

Zelfs in Rotterdam heb ik nooit bovenop de Euromast gezeten. Nou, dit is nog iets hoger ; we boffen met het heldere weer. We zitten in een luxe privéclub, op de Top of the Mart, en het uitzicht is adembenemend. Je merkt helemaal niet dat je ronddraait, maar het uitzicht verandert heel geleidelijk. Prachtig al die lichtjes, boten op de Mississipi, cruiseschepen in de haven, de voorbij suizende auto’s op Canalstreet en hoog boven je duizenden sterren en een enkel vliegtuig.

Donderdag 11 mei – gaan we hopelijk alligators zien in de moerassen van Louisiana.
Ik citeer uit hun folder :
   « Donderdag 11 mei :
   Cajun Moeras Toer, 11 a.m. - 2:30 p.m. De gecharterde bussen zullen u naar een typisch Louisiane moeras vervoeren waar u in een boot stapt en glimpen van het inheemse wild kunt opvangen, zoals nutria, alligators, en egrets. Tijdens de boottocht zal uw gids de geschiedenis van de Cajuns en hun verhouding met de Creolen, de Amerikanen, en de Indiërs vertellen. De lunch zal bij een lokaal zeevruchten restaurant worden opgediend. Prijs: $50.
   De enige manier om het land van de Cajun te zien is per boot, met een Cajun. Dat is waarom onze gesproken excursie en Moerastocht per boot het beste is. Wij zullen u het verhaal van Creolen, Amerikanen en Acadians vertellen aangezien wij u recht naar het hart van Cajun, de mooie moerassen van Bayou Segnette meenemen. Onze authentieke Cajun gidsen zullen u aan een wereld van natuurlijke wonderen introduceren : alligators, slangen, schildpadden en, natuurlijk, inheemse trappers, jagers en vissers. Het is levend Louisiane !  »

Vandaag zijn er geen Hollanders op het congres, behalve Emile, die met Esther de swamptour al gemaakt heeft. Helaas hadden ze de pech om een koude, natte dag te treffen, zodat ze geen alligators hebben gezien.
Wij hebben lekker warm weer ; het belooft dus een kleurrijke, spannende tocht te worden. De bus rijdt eerst weer langs de weg over de moerassen en brengt ons naar een onooglijk steigertje, waar een idyllisch, maar behoorlijk oud bootje op ons wacht, en dan begint de meest boeiende tocht die ik ooit heb meegemaakt.

Het varen op die smalle geulen, te midden van wild groeiende planten, of de desolate oevers van de Atchafalaya rivier, die oorspronkelijk een van de routes van de Mississipi was, en nu als « overflow » dient bij hoog water, is indruk-wekkend, maar ook troosteloos.
Een van de meest intrigerende planten is het Spaanse mos ; velen denken dat deze boom« haren »  een parasiet zijn, maar het zijn luchtplanten.
Onze gids vertelt honderduit over zijn moerassen en zijn volk : de Acadians (liefdevol Cajuns genoemd) emigreerden in de 1700de eeuw vanuit Nova Scotia, verdreven door religieuze oorlogen en de « landhongerige » Britten. Doordat er voldoende planten en dieren waren, konden ze hun oorspronkelijk leven voortzetten als jagers, vissers en pelsjagers.

Doordat het heerlijk warm is, zien we heel veel alligators ; gelukkig voor hen, kauwen ze niet, arme tanden, de gids lokt ze met marshmallows, hoeveel per jaar ? Ook zien we vele schildpadden, waterslangen en « huisjes » op de terugweg.

Tijdig terug van die fantastische swamptour, drinken we nog wat op het mooie plein met z’n mozaïekvloer ; daar besluiten we, met z’n achten, weer bij Maximo te gaan eten ; en die bestaat vandaag precies één jaar ; heeft een groots buffet, drank inbegrepen, alles gratis, ook de likeur bij de koffie. wie zou vanavond ook alweer trakteren ? Er worden onnoemelijk veel karafjes naar onze tafel gebracht en ik heb nog 3 glaasjes bij de koffie gedronken. Erg vrolijk trekken we de French Quarter weer in, en belanden in een kroeg waar we tot half twee, onder het genot van vele biertjes, naar ’n Dixielandorkest luisteren. Op de terugweg brengen we elkaar naar de hotels, het wordt een zeer langdurige zaak want bij elk hotel gaat iedereen weer mee, verder naar de volgende.

Vrijdag 12 mei – worden we gewoon in ons bed wakker. Geert gaat ’s morgens naar het congres en ’s middags golfen. Ik ga afscheid nemen van het French Quarter, zwerf er een hele tijd in rond ; kom op « Monmartre on the Mississipi » aan de voet van de kathedraal van St. Louis, dat net als in Parijs een enorme aantrekkingskracht heeft op schilders en beeldhouders. New Orleans is heel trots op zijn Montmartre. Terug in ons hotel lig ik lekker te zonnen en te lezen op ons platje. Bij mijn laatste gang naar de Riverwalk, zie ik net het treintje vertrekken, dat  we uiteindelijk niet genomen hebben. Om een uur of twee neem ik bij het café du monde een chef salad met ons gebruikelijk vakantiedrank. Omdat ik nooit ijs wil, krijg ik mijn glas altijd helemaal vol met Cola. Deze keer lijkt het me veel meer dan een halve liter.
s Avonds gaan we nog gezellig eten met jazzmuziek. Morgen gaan we naar Californië.

Zie verder bij California.

 terug naar begin van pagina

je kunt me bereiken door op het envelopje te klikken Reacties lijken me erg leuk !