Bijgewerkt op 28-09-2011
USA - New Orleans Daarna 1 week in California en 1 week in Florida-Georgia Klik op een miniatuur om de foto
te zien Zaterdag 6 mei �
vertrekken we voor 3 weken naar Amerika. De eerste week hebben Geert en onze
zoon Emile een R�ntgen congres in New Orleans. Esther en ik gaan uiteraard
mee. New Orleans, dat heb ik altijd al willen zien. We hebben � 6 uur in Atlanta [toeval ?, lotsbeschikking ?] en zijn behoorlijk somber over de aansluiting, maar in het vliegtuig wordt al omgeroepen dat de mensen met aansluitende vluchten, als eerste moeten uitstappen en begeleid zullen worden ; alle vliegtuigen wachten, dure grap voor Sabena. Daar krijgen we onze eerste indruk van � American efficiency � : binnen 20 minuten van het ene vliegtuig in het andere, met zelf in- en uitchecken van je eigen koffers, plus de immigratie ; met inzet van ongelofelijk veel grondpersoneel, op elke hoek ��n, worden we in de goede richting geleid. Geweldig. 20 minuten later gaan we voor de 5de keer op ��n dag de lucht in, met de � Wide-Ride � Boeing 727 van Delta Air Lines. De volgende beschrijving kon ik niet weglaten.
� MEESTER PILOOT Waren Carroll droeg de open glimlach van een kind bij het omhoog reiken, om zijn vingers rond een versleten houten handvat te sluiten en hard neer te trekken. Een geiser van stoom barstte van de halve�maanmond los van het fluitje en de Delta Queen (hierboven) hief haar stem op, de beroemde stem van Mark Twain�s grote Mississippi, majestueuze, prachtige Mississippi, rollend met zijn mijlen breed getijde dat in de zon glansde� � in New Orleans weten zij wat dat geluid betekent � zei de loods, � Stoomboot comin ! de laatste, maar wij komen eraan ! � Met de waardigheid van ouderdom, zwaaide de 44 jarige Koningin zich af van de steiger in Vidalia, Louisiane, ver upriver van New Orleans, waar zij de nacht had doorgebracht vastgebonden aan wilgenbomen. Op de brug, de stem van de grote Kapt. Ernest Wagner die hart schreeuwde : �Hard naar rechts ! Half vooruit ! Plak haar achtersteven in de werveling, en de rivier zal ons rond trekken. � Met �n snelle tred, verpletterde het enorme rode rad het water, schuim achter ons latend, als de sneeuw en de regens van miljoenen vierkante mijlen. Wij voeren op een enorme golf die mensen eeuwenlang zuidwaarts heeft gedragen, Fransen met bont in houten kano�s, opschepperige � Kaintucks � in open boten en keelboten gevuld met spullen van een onontgonnen land, kapiteins op stoomboten die tot aan de schoorstenen bepakt waren met balen katoen. Hun bestemming was nu de mijne : New Orleans, deze stad met een Mediterrane karakter, waar mensen van vele culturen : Frans, Spaans, Amerikaans, Afrikaans, een bijzondere manier van leven hebben gecre�erd. � Klik op een miniatuur om de foto
te zien Rond 11/12 uur �s nachts, voor ons 7/8 uur �s morgens, we zijn ons tijdsgevoel kwijt, landen we in de warmte van New Orleans. We treffen een aardige taxichauffeur uit Shri Lanka, die zich kennelijk moeilijk kan handhaven in zijn beroep te midden van alle Amerikanen ; aangekomen in ons hotel in het French Quarter, bespreken we gelijk de terugweg bij hem voor een week later. Om een uur of 1 komen we in het Bienville House, �n gezellig ouderwets hotel ; onze kamer op de 4de verdieping heeft een enorm terras. Gelukkig kunnen we gelijk gaan slapen in een prima kamer, met op de achtergrond een jazztrompet. Zondag 6 mei � lopen we, met een plattegrondje, naar de Riverwalk, op zoek naar een ontbijt, en belanden op een gezellig terrasje waar je iedereen tegenkomt. Na het inschrijven bij het Convention Center, treffen we Emile en Esther die al wat langer hier zijn ; echt heel erg leuk zo met z�n viertjes. We gaan op een terrasje zitten genieten van de bedrijvigheid op de Mississippi ; zien de grote, ouderwetse radarboten varen, waarmee we later naar de Zoo zullen gaan, en luisteren naar onze ervaren kinderen. Het is een heel groot, modern plein met �n prachtige felgekleurde moza�ekvloer en een grote ronde fontein in het midden ; rondom kiosken en het overheersende Hilton met 27 verdiepingen. Daar begint de Riverwalk arcade, een halve mijl lange marktplaats, met meer dan 200 winkels, restaurants en caf�s. Ik kreeg er wat
van v.d. vraag � what is Aerdenhout � en vele Amerikaanse vrouwen vielen over � spouse/companion � De bus gaat als eerste naar de Vieux Carr�, langs allerlei kleine straatjes met
die kanten balkonnetjes ; we rijden ook langs Emile�s en Esther�s hotel, de
onze ligt leuker, en overal zie je muzikanten op trompetten spelen, ook heel
kleine jongetjes ; de sfeer is nauwelijks te beschrijven, het voelt Frans aan en
toch weer niet. Achterop de
aanzichtkaart van Bourbonstreet vond ik een leuke legende : Dan stoppen we bij een begraafplaats. Het is wel een heel indrukwekkende � city of the dead �, namelijk, de grond is zo drassig, dat de mensen er niet in begraven kunnen worden. Volgens overlevering bevat het graf no. 1 de botten van Marie Laveau, de beruchte voodookoningin. Bezoekers zetten nu nog steeds kruisen op haar graftombe � for luck �. Overal zie je die leuke koetsjes, waarbij de mannen rustig slapen in afwachting van klanten. Dan rijden we door de moderne stad, op weg naar het Pontchartrainmeer, met de langste brug op de wereld, 2383 mijlen, waarvan 8 mijlen uit het zicht zijn van land. Als laatste bezoeken we het Pitot Museum, een plantage uit de 18de eeuw in Bayou St.John. Je waant jezelf weer helemaal begin 1800, als je dit prachtig gerestaureerd huis bekijkt. Op de terugweg rijden we langs de buitenwijken ; ook hier heeft het kleinste huisje 2 schommelstoelen op een veranda. �s Avonds slenteren we door de � vieux carr� � op zoek naar een restaurant en belanden bij Mr. B�s aan de Royalstreet ; Mr. B�s is de zoon van de beroemde Brennan. Bij Mr. B�s komt je naam op een groot blocnote, je gaat aan de bar zitten en � � uur later wordt je naam omgeroepen. Geert�s veal en mijn seafood zijn zalig, absoluut het wachten waard. Maandag 8 mei �
word ik in mijn hotel opgehaald om oude plantagehuizen te gaan bekijken. Maar nu mijn
bustoer. Het is een mooie tocht naar het zuiden, die vooral erg boeiend wordt, als de weg over de moerassen rijdt. De chauffeur parkeert even de bus, zodat we uit kunnen stappen en over de leuning naar beneden kijkend, alligators in de zon zien liggen, dan stappen we weer in en komen bij de oude Mississipirivierweg ; oh wat mooi. golvende weilanden zover je kijken kunt, met imposante witte huizen. Eentje gaan we nu bekijken, Houmas House, waar we een leuke rondleiding krijgen ; de gids vertelt o.a. dat de sierlijke wenteltrap, 3 verdiepingen hoog, zelfdragend is, iets ongelofelijks voor het begin van de 17de eeuw. Ook vertelt ze veel over het leven uit die tijd, bv. de jonge ongetrouwde vrouwen en jonge mannen sliepen in verschillende huizen : de mannenhuizen heetten gar�onni�res. Het is heel erg warm en dus heerlijk om in de schaduw te wandelen in dit prachtige park. Hier zien we ook voor het eerst die merkwaardige oude eiken met het Spaanse mos. Tezcuco doet me denken aan een � gewoon � landhuis, wel is waar met heel veel bijgebouwen. Het moet heerlijk zijn geweest om hier op te groeien. Het is prachtig gerestaureerd in al zijn glorie en grandeur, evenals de andere twee die we vandaag bekijken. Louisiana mag trots zijn op haar verleden, behalve op de slavernij dan. Nottoway. Wauw. wat mooi. onvoorstelbaar dat hier ��n familie woonde. Het is nu een restaurant met inn. Tegen 18 uur
komt Geert ook terug in het hotel, vol verhalen over het golftoernooi. We hebben
met verschillende radiologen afgesproken om vanavond aan boord van de Creole
Queen te stappen voor een avond cruise. Het is wel een heel bijzondere ervaring om op zo�n oude boot langzaam over de Mississipi te glijden ; het weer is heerlijk warm, zonder wind, zodat we de hele tijd aan dek blijven ; de drankjes zijn prima, de hapjes iets minder, maar de gezelligheid kent geen grenzen. Natuurlijk kijken we geboeid naar dat enorme rad, dat zich kreunend door het water heen zwoegt. Als kind in Gen�ve, kon ik er uren naar staren ; ook Gen�ve is apentrots op haar radarboten, En dan eindigt
een fantastische tocht met het mooiste wat je je kunt voorstellen, de verlichte
stad weerspiegelt op het spiegelgladde wateroppervlakte. Dinsdag 9 mei � nemen Renate, Esther en ik, na een heerlijk ontbijt in de warmte van het zuiden, de New Orleans Streetcar en rijden langs contrasterende gebouwen, uiterst primitief naast hypermodern, naar het noorden ; we gaan shoppen in het enorme � Shopping Centre of the city �, vlakbij de Superdome. werkelijk alles kun je daar kopen ; het is een stad op zichzelf. �s middags zwerf ik in m�n eentje door le Vieux Carr� met �n plattegrondje in de hand, drink een kopje thee op de patio van Brennan, en loop tot de French market ; wat een sfeer, ik zuig alles in me op. �s Avonds hebben we met Esther, Emile en Martijn van Dam afgesproken bij Maximos, waar Esther en Emile toevallig gisteren ook gegeten hebben. Daarvoor moeten we de hele French Quarter doorkruisen tot aan de markt, wat absoluut geen straf is, die sfeer ; de gegrilde zalmmoten zijn heerlijk en eindelijk eens de deur naar buiten open, geen airco. � Won't you come along with me, down the Mississippi... � Pak, handen klappend, het ritme op van traditionele jazz bij de Pr�servation Hall in het French Quarter van New Orleans. Met een dollar die men in een mand bij de deur laat vallen koopt men de toegang, en een niet-alcoholische drankmachine verstrekt de nodige verfrissing. Deze zaterdagnacht menigte vult de banken en keukenstoelen en vlijt zich op de vloer om de band van de trompetman Kid Thomas Valentine te horen. De portretten van jazzartisten versieren de muren. (dit is v��r 1971) � Na die heerlijke zalm slenteren we verder door de warme avond, omgeven door flarden jazzmuziek, die ons van alle kanten bereiken. Natuurlijk kan een biertje er nog altijd bij, zodat we proberen bij de Pr�servation Hall naar binnen te gaan, maar het is nog rijen dik, buiten op straat. Iets verderop, hoek Bourbon- / St. Peterstreet is er een soort caf�/brasserie waar we naar binnen stappen ; gelukkig zijn er nog wat stoelen vrij zodat we intens kunnen gaan genieten. Ook in Bourbonstreet wemelt het van de cafeetjes en krijg je een kakofonie van geluiden over je heen. Heerlijk. Woensdagdag 10 mei � loop ik, met Geert mee naar het Convention Center, om ergens te ontbijten en daar komen we Renate Sch�tte tegen ; ze neemt ons mee naar Mother�s in de Poydras street. Ik neem een enorme blueberry and pecans muffin met koffie en heb daar teveel aan. De verdere dagen ontbijten we daar met muffins, hm. Daarna gaan
Renate en ik
lekker griezelen in het Voodoo museum. We komen in 2 hele kleine kamertjes
terecht, helemaal vol met �n altaar, brandende kaarsen in allerlei kleuren met
verschillende betekennissen, katholieke relikwie�n en doorgeprikte
stropoppetjes. We kopen er niets, al is het best moeilijk. Helaas begint
het te regenen als we ons net goed en wel op het bovendek hebben ge�nstalleerd, maar dit is niet Suriname, om maar wat te noemen, het wordt dus onaangenaam
koud en de mannen vluchten naar binnen ; bedekt met afschuwelijke, knaloranje
poncho�s, die de kou wel buiten sluiten, blijven we tot de zoo zitten. Geert heeft heel veel dia�s gemaakt, maar ik geen foto�s. En dat doen we natuurlijk. � Terwijl u van
de pracht van uw omgeving geniet, ligt een overzicht van afgelegen plaatsen aan
uw voeten, aangezien de oceaanvloten van alle naties aankomen en vertrekken uit
de haven. � Zelfs in Rotterdam heb ik nooit bovenop de Euromast gezeten. Nou, dit is nog iets hoger ; we boffen met het heldere weer. We zitten in een luxe priv�club, op de Top of the Mart, en het uitzicht is adembenemend. Je merkt helemaal niet dat je ronddraait, maar het uitzicht verandert heel geleidelijk. Prachtig al die lichtjes, boten op de Mississipi, cruiseschepen in de haven, de voorbij suizende auto�s op Canalstreet en hoog boven je duizenden sterren en een enkel vliegtuig. Donderdag 11 mei
� gaan we hopelijk alligators zien in de moerassen van Louisiana. Vandaag zijn er
geen Hollanders op het congres, behalve Emile, die met Esther de swamptour
al gemaakt heeft. Helaas hadden ze de pech om een koude, natte dag te treffen,
zodat ze geen alligators hebben gezien. Het varen op die
smalle geulen, te midden van wild groeiende planten, of de desolate oevers van
de Atchafalaya rivier, die oorspronkelijk een van de routes van de Mississipi
was, en nu als � overflow � dient bij hoog water, is
indruk-wekkend, maar ook troosteloos. Doordat het heerlijk warm is, zien we heel veel alligators ; gelukkig voor hen, kauwen ze niet, arme tanden, de gids lokt ze met marshmallows, hoeveel per jaar ? Ook zien we vele schildpadden, waterslangen en � huisjes � op de terugweg. Tijdig terug van die fantastische swamptour, drinken we nog wat op het mooie plein met z�n moza�ekvloer ; daar besluiten we, met z�n achten, weer bij Maximo te gaan eten ; en die bestaat vandaag precies ��n jaar ; heeft een groots buffet, drank inbegrepen, alles gratis, ook de likeur bij de koffie. wie zou vanavond ook alweer trakteren ? Er worden onnoemelijk veel karafjes naar onze tafel gebracht en ik heb nog 3 glaasjes bij de koffie gedronken. Erg vrolijk trekken we de French Quarter weer in, en belanden in een kroeg waar we tot half twee, onder het genot van vele biertjes, naar �n Dixielandorkest luisteren. Op de terugweg brengen we elkaar naar de hotels, het wordt een zeer langdurige zaak want bij elk hotel gaat iedereen weer mee, verder naar de volgende. Vrijdag 12 mei � worden we gewoon in ons bed
wakker. Geert gaat �s morgens naar het congres en �s middags golfen. Ik ga
afscheid nemen van het French Quarter, zwerf er een hele tijd in rond ; kom op
� Monmartre on the Mississipi � aan de voet van de kathedraal van St. Louis, dat
net als in Parijs een enorme aantrekkingskracht heeft op schilders en
beeldhouders. New Orleans is heel trots op zijn Montmartre. Terug in ons hotel
lig ik lekker te zonnen en te lezen op ons platje. Bij mijn laatste gang naar
de Riverwalk, zie ik net het treintje vertrekken, dat we uiteindelijk niet
genomen hebben. Om een uur of twee neem ik bij het caf� du monde een chef salad
met ons gebruikelijk vakantiedrank. Omdat ik nooit ijs wil, krijg ik
mijn glas altijd helemaal vol met Cola. Deze keer lijkt het me veel meer dan
een halve liter. Zie verder bij California. |
je kunt me bereiken door op het
envelopje te klikken
|