Bijgewerkt op 04-10-2011

Puerto Rico
Here I come again.
(10 t/m 21 november 2005)

Buiten ligt een dik pak sneeuw, de derde van dit jaar. Het ziet er prachtig uit, maar doet me des te meer denken aan mijn laatste reis naar Puerto Rico en z’n warmte. Het is nog net 2005, en de buurjongens schieten een hoop geld de lucht in, terwijl ik gezellig binnen zit en begin met het verzamelen van mijn aantekeningen en het uitzoeken van de foto's. We hebben er 90 gemaakt + 15 korte filmpjes ; tja met de digitale camera moet je natuurlijk wél gaan schiften en weggooien.

Toen ik besloten had om mijn jongste zoon Paul weer te gaan opzoeken, (de derde keer in een jaar, wat een luxe hé) was de reis gauw geregeld. Weet je waar Puerto Rico ligt ? Ten Oosten van de Dominicaanse Republiek.

Helaas is het slechts via Amerika te bereiken, en ik boek met Delta een vlucht via New York JFK ; nog nooit zo'n saai vliegveld gezien, helemaal niets te doen, géén leuke winkels om te shoppen, gelukkig wel een Starbuck, maar 4 uur lang koffie drinken ; ik heb m'n héél kleine knal rode Flybook bij me en vermaak me dus prima, met o a e-mails schrijven ; ik zou zelfs op internet kunnen, maar heb geen zin om me bij een Amerikaanse provider aan te melden. Wél heb ik er veel bekijks mee, leuk van die scheve ogen/koppen, die zich afvragen wat het is.

We vliegen om 11:00 weg, wat betekent dat ik om 8:00 op Schiphol moet zijn en de taxi me dus om 05:45 ophaalt, brrrr. Helaas heeft Delta géén « persoonlijke » TV kastjes aan de stoelen en moet je het doen met de grotere schermen zonder keuze mogelijkheden.

Precies op tijd, 21:40 's avonds (voor mij dus 2:40 de volgende dag, meer dan 21 uur van huis tot huis, maar helemaal de moeite) word ik begroet door Paul. Er wordt gezellig bijgekletst onderweg naar San Juan, 'n drukke en gezellige stad, niet ver van het vliegveld, en dan komen we aan bij zijn luxeappartement met portier in « Condado », 'n landtong eigenlijk naar Old San Juan. Hij woont op de 3^de verdieping ; hieronder op het linker plaatje zie je het net boven de bomen.

Klik op een miniatuur om de foto te zien
of houd je muis stil boven het plaatje voor de naam.

Op een dag stelt Paul voor om het dak op te gaan, en of ik het wel aandurf ? Nou, het was best eng, met de lift naar de 11^de verdieping en dan… een sluis in met zo'n enge metalen ladder ; oké. Maar aan het einde van die ladder, bevindt zich de overgang naar de vloer van het dak +/- 50 cm hoger en links. Gelukt, en het uitzicht is adembenemend. De terugweg is véél enger, je kijkt naar beneden en moet die 1^ste tree bereiken, gedraaid en 50 cm lager, maar ja, ik kon moeilijk boven blijven.

Vrijdag 11 nov. werkt Paul voornamelijk thuis en ik neem bezit van het strandje aan de overkant van zijn appartement. Héérlijke zon en zalig zwemmen in zee. Tegen lunchtijd, komt hij ook en gaan we lekker een biefburger met 'n biertje pakken bij het hotel, (dat géén Windham meer is, verkocht) gewoon vanaf het strandje. Er liggen erg veel eilandjes, de Amerikaanse en de Engelse Maagden eilanden, ten oosten van Puerto Rico en je ziet en hoort voortdurend van die kleine propeller vliegtuigen over komen. Gezellig, en vooral 's morgens en tegen de avond.

Zaterdag 12 nov. besluiten we een tocht te maken door de heuvels ten westen van San Juan. We vermijden de saaie autobaan 22, en beginnen op nr. 2 tot Toa Baja, waar we in februari langs gingen op weg naar de golfbaan van Hyatt Dorado, een heel speciale ervaring o.a. door de GPS in de golfbuggy's. Paul maakte toen wat foto's, waarop we merkten dat we 2 minuten achter waren op 't schema ; daar pakken we de 165 naar het zuiden en komen de prachtige, maar ook merkwaardige Karst formaties tegen, die volgens geologen slechts op 3 plaatsen ter wereld voorkomen, Puerto Rico, het voormalige Joegoslavië en de Dominicaanse Republiek.

Klik op de link http://www.solboricua.com/geogr1.htm#areas als je meer wilt weten over het ontstaan van die rotsformaties, of http://welcome.topuertorico.org/geogra.shtml als je meer wilt weten over Puerto Rico.

We klimmen gestadig verder, langs het plaatsje Corozal, maar helaas begint het te betrekken en tegen de tijd dat we bij Morovis langs rijden stortregent het en zijn er geen mooie vergezichten meer. Bij Ciales lijkt het op te knappen ? maar neen.
We waren van plan naar het « Lagos dos Bocas » te gaan, een prachtig meer gevormd door enorme sluizen, waar we in Mei al waren geweest, echter het heeft geen zin en we maken een shortcut naar het noorden via Florida ( !). Hoe lager we komen hoe beter het weer, aan de kust is het stralend blauw en warm.

Zondag 13 nov. gaan we de noordkust naar 't oosten verkennen en nemen ongeveer dezelfde weg als in februari langs de kust eerst op de kleine 37, waar we toen werden opgehouden door een fiets wedstrijd. Heel aandoenlijk was een héél klein meisje, nog met 2 steunwieltjes, dat nog moest starten toen alle anderen al weg waren. zou het haar gelukt zijn ?

Verder gaat het op de 187 langs de « Latin American World » van de Boca de Congreros. Zo gezellig al die eettentjes en het verkeer heeft alle tijd. We vinden het tentje en eten zelfs aan dezelfde tafel als in Mei. Overal zie je die glazen « warmhoud » kasten, zou het heet genoeg en veilig zijn ? Hoe lang staan de vis of de pasteitjes erin ?

Vlak voor Loísa komen we bij het aangelegde houten fietspad, dat gedeeltelijk in de bossen of langs de weg kronkelt, « Recrenational trail ». Halverwege heb je een groepje eettentjes, aan een prachtig meertje, dat zo ondiep is dat het alleen voor kano's geschikt is.
We zitten lekker onder een parasol met 'n biertje, als het plotseling hard gaat regenen, tja de tropen hé. De parasol houdt het maar even dus rennen we met flesje en al gauw naar binnen.

Maandag 14 nov. tot en met donderdag wandel ik in de buurt. De grote brug is nog steeds niet klaar, ze hebben zelfs de noodbrug opnieuw geasfalteerd i.p.v. eraan te werken. Je ziet enorm veel joggers die bijna allemaal het strandje als keerpunt gebruiken, om dan weer de stad in te duiken ; ik begin ze zelfs te herkennen : 'n paar hele mooie meiden lopen altijd rond 8 uur, dan zit ik bij het cafeetje van het hotel aan mijn 1^ste kop koffie en zie ook al het personeel naar binnen gaan. Leuk om te proberen te raden wat hun functie is. Verder lig ik in zee of op het strand. onderbroken door de lunches op het terras van het hotel. Geen slecht leven zo de hele dag lekker lezen. 's Avonds gaan we 'n paar keer in Old San Juan eten, o.a. bij de « Old Harbor Brewery » en weer lekker oesters eten bij « Aqua Viva ». Gek eigenlijk zo'n restaurant waar je bespreekt, om op een wachtlijst te komen. Deze keer hoeven we maar 3 kwartier te wachten en gaan 'n biertje drinken op het gezellig pleintje Plaza Colón.

Van vrijdag 18 nov. tot zondag hebben we de bovenste verdieping van een villa gehuurd in Rincon, om de westkust te leren kennen. We vertrekken met liters water in de auto en beginnen toch maar op de autoweg 22 west (dat vind ik nou echt handig, op alle verkeersborden staat altijd, ik noem maar wat : 165 north, of 165 south, en crossing 159 west) tot Barceloneta waar we de spectaculaire weg 681 langs de kust volgen tot Arecibo, de 2^de grote stad aan de noordkust. Niet bepaald een mooie stad.

Om een uur of twee ontdekken we, dankzij een heel goed gidsje van Paul, een beeldige plek « Puerto Hermina ». Het is volkomen verlaten, misschien wel omdat je er niet kunt zwemen. Zelfs het bankje dat daar zo mooi geplaatst is, wordt besproeid door de golven, jammer. Paul fantaseert over 'n eigen huis, ziet al helemaal waar die gebouwd zou kunnen worden.

Dan pakken we weer de 2 west om 'n beetje op te schieten tot Aguadilla, die we weer verlaten om via Aguada bij Rincón aan te komen. Ik lees in mijn Inside Guide dat Aguadilla en Aguada een rivaliteit hebben over de exacte plaats waar Colombus geland zou zijn in 1493. Aguadilla heeft meer kans omdat ze een zoetwaterbron hebben.

Het is al vrij laat als we in Rincón aan komen, en nu maar, die villa vinden, met 'n beetje heen en weer rijden vinden we het gezellig pleintje, waar mensen aan het barbecuen zijn met lekkere muziek. Het ligt aan 'n heel klein straatje en de foto's spreken voor zich, prachtig. Met een eigen strandje en, heel slim, een douche halverwege de trap, zodat je geen zand meeneemt naar boven.

Ik citeer uit een gidsje :
   « De bovenste verdieping van Villa 2 biedt 1700 vierkante voet [gedeeld door 3 = 566,66666 m²] leefruimte met hoge kathedraalplafonds, en plafondventilatoren door het hele appartement. De overdekte veranda over de volle breedte van het huis biedt een hangmat aan om te luieren. Beklim de trappen naar een zonnedek om sommige stralen op te vangen, en open de buitengewoon brede Franse deuren naar de veranda en u zult een heerlijke oceaanbries voelen en zult van dat binnen/buitengevoel genieten waar men slechts in de Caraïben van kan genieten. »

   « The upper level of Villa 2 offers 1700 square feet of living space with tall cathedral ceilings, skylights and ceiling fans throughout the unit. The covered veranda that extends the entire width of the house offers a hammock for napping… Climb the stairs to a rooftop sundeck to catch some rays, and open the extra large French doors to the veranda and you will feel a great ocean breeze and enjoy that inside/outside feeling that one can only enjoy in the Caribbean. »
Bij http://www.rinconpr.com/   krijg je 'n beetje een indruk. - je kunt elke stad intikken gevolgd door pr.com.

Helaas zijn we er niet in het goede seizoen - 01/01 - 28/02 - anders zaten we 1e rang, om de walvissen te zien die hier, net als in de Dominicaanse Republiek, komen om zich te vermenigvuldigen. Volgend jaar, in februari neem ik mijn verrekijker mee. 

Zaterdag 19 nov. Na een prachtige zonsondergang, leve de westkust, en volledig uitgerust, ontbijten we op het terras, nemen een duik op ons privé strand en vertrekken richting Cabo Rojo, om de « Porta del Sol » te verkennen. De westkust is hét surf paradijs met enorme golven en vele internationale wedstrijden, net ten noorden van Rincon. En dan die idyllische stranden met palmen, ja ik begrijp waarom de westkust een ideale bestemming voor huwelijksreizen wordt genoemd.
Vlak voor de landtong naar Cabo Rojo, ontdekken we 'n leuke Parador, Bahía Salinas waar we 'n heerlijke verse kreeft verorberen. Irène en Eric blijken er in mei gelogeerd te hebben. Ze zijn o.a. beroemd om hun Jacuzzi met heet mineraal water, In die buurt heb je enorme vlaktes waar zout gewonnen wordt.
's Middags trekken we verder, parkeren de auto aan het begin van die landtong en zien tegelijk 'n leuk strandje, Playa de Boquerón. Daar wil ik straks naar toe. Het is 'n hele klim naar de « Porta del Sol », maar wel de moeite waard, Cabo Roja is indrukwekkend.
Na dat hele stuk terug gelopen te hebben is het heerlijk om te zwemmen, al is het water aan de warme kant. Het is al 6 uur en vele vogels zweven eindeloos door de lucht in formatie, soms 'n stuk of 5, om dan plotseling enorme duiken te maken op zoek naar vis. Geboeid kijken we ernaar. Paul heeft het vele malen geprobeerd te filmen ; helaas geen foto, wat ook mislukt zou zijn. De snelheid waarmee ze duiken is ongelofelijk.
Dan wordt het tijd om terug te keren in Rincon, het wordt al behoorlijk laat. We rijden langs de zoutvlaktes die ongelofelijk uitgebreid zijn, langs ondoordringbare bossen, ja dit zijn de subtropen, en dan krijgen we ineens 'n fraai doorkijkje naar een riviertje in de diepte.

Later komen we door een dorpje waar iedereen buiten staat bij een leuk kerkje. Ineens gaan Paul's ogen glimmen en hij parkeert de auto : bootje te koop. Iedereen bemoeit zich ermee, de eigenaar is afwezig. 3 mannen rennen weg en komen apentrots met de eigenaar terug, een tanige kleine man, het is grappig om die twee te zien overleggen ; wat 'n verschil in lengte. Tja Paul moet er nog over denken (gelukkig, denkt dan de moeder).

Overal zie je die prachtige « flametrees » in bloei. Ik weet niet hoe ze in 't Nederlands heten.

Zondag 20 nov. Na 'n goede laatste nacht, en zonder schoon te maken, we hebben alleen op het terras geleefd en niet gekookt, laden we alles in de auto en vertrekken, met spijt, uit Rincon. Voor ons begint de noordkust een bekende te worden, we stoppen in vele plaatsjes, genieten van het mooie weer en ik van mijn laatste dag. Paul heeft veel vrij kunnen nemen en moet over 2 dagen weer naar Brazilië vliegen voor zijn werk. Als we in San Juan bij zijn appartement aankomen, besluiten we door te rijden naar Old San Juan.

Na wat rond zwerven, wat biertjes en uiteindelijk 'n heerlijke maaltijd, wordt het tijd om te pakken. Morgenochtend vlieg ik weer naar huis.

je kunt me bereiken door op het envelopje te klikken Reacties lijken me erg leuk !